Turin Turambar

Z wielką ulgą przyjąl informację, że owy nieznajomy jest zupełnie przypadkowym przybłędą tak samo jak on sam. Ta krótka wymiana zdań go uspokoiła na tyle, że mógł przestać uważać Dimę za zagrożenie. Choć nadal się pilnował.
Pytanie o wódkę go już zupełnie otrzeźwiło. Byli sami w tym tunelu. Gdyby ktoś chciał ich skosić, już dawno by to zrobił. Wtedy też spojrzał w kierunku zastrzelonego Andrieja. Simon nie miał skrupułów. Nikt by w takiej sytuacji ich nie miał. Metro wymagało tego od tych, którzy chcieli przetrwać. Tutaj liczył się każdy zasób. Każda kawałek żarcia, kropla wody. Każda informacja i przede wszystkim każdy nabój.
Martwemu już się na nic nie przydadzą.
Podniósł się z nowym dobytkiem ciążącym mu w torbie i jeszcze raz się rozejrzał. Dima już sobie poszedł. Bunin był sam.
Rzucił jeszcze raz okiem na Andrieja.
- Niech ci ziemia lekką będzie - wymamrotał. Pamiętał, że babcia tak mówiła o zmarłych. Jakieś zaklęcie czy coś. Żeby nie nachodzili nocami.
Ruszył w kierunku Prospektu Mira. Wszystko wskazywało na to, że strzelcy udali się na Komsomolską. Niech tam się pomordują. Jemu nic do tego.
Chciał teraz przykucnąć w swoim kącie, który od ponad tygodnia służył mu za dom i w migoczącym, czerwonym świetle lamp awaryjnych zobaczyć co to za notatki miał przy sobie bajarz. Od tak, zwykła ciekawość. Może miał jakąś rodzinę? Może trzeba będzie ją powiadomić?
Tłumaczył sie tak przed samym sobą. Prawda była zgoła inna. Choć nie chciał i nikomu by się do tego nie przyznał, to gdzieś w środku zakiełkowało nasiono posiane przez opowieści Andrieja...