Gettor

Mężczyzna w średnim wieku, którego kolor włosów, brody i brwi kojarzy się z bardzo gęstą mgłą albo jeszcze gęstszą śnieżycą. Wydaje się nie mieć prawie żadnych zmarszczek, przez co ludziom ciężko jest odgadnąć jego faktyczny wiek - cera odejmuje mu co najmniej dziesięć lat.
Jego czarne oczy są wiecznie czujne mimo iż wydają się beztrosko śledzić okolicę. Na co dzień jest dość radosnym i niepoprawnym optymistą, który do każdego problemu podchodzi z dystansem i dawką humoru. Uznaje, że każdą przeszkodę można pokonać, jeśli tylko ma się wystarczająco twardy młotek lub jeszcze twardszą głowę, która znajdzie mentalny substytut młotka. Zresztą sam siebie uważa za taką “twardą głowę”. Lubi gadać, nawiązywać znajomości, wydobywać z ludzi to co ich trapi, żeby im pomóc.
Bywają jednak takie momenty, że zamyśla się głęboko nad swoim życiem, zastanawiając się wtedy nad wieloma niewygodnymi pytaniami na temat siebie i świata dookoła.




Dotknęliście kiedyś kostki lodu? Odwiedziliście mroźną północ? Staliście na dworze w deszczową lub śnieżną noc? Czuliście to zimno, ten chłód przenikający waszą skórę, prawda?
Ale uczucie znika po chwili, jak tylko wejdziecie do ciepłego miejsca: tam gdzie zwykle jest więcej ludzi, tam gdzie człowiek nie musi się czuć samotny.
A teraz wyobraźcie sobie, że chłód nie tylko przenika waszą skórę, ale też mięśnie i kości. Potraficie to sobie wyobrazić? Jeden człowiek potrafił. Revalion Artemir. Niech jego upadek będzie dla was lekcją i przestrogą.

Zimno jest brakiem ciepła. Zabiera życie, zabiera nadzieję, zabiera wszystko. On próbował okiełznać tę siłę. Twierdził, że jest to najstraszliwszy z elementów - w zasadzie mógł mieć trochę racji. Ogień cię spali, kwas roztopi, błyskawica porazi. Mróz? Mróz zabierze ci wszystko, będzie przenikać wgłąb Twojego ciała, ale tam się nie zatrzyma - przeniknie do twojej duszy i dopiero kiedy stamtąd zabierze wszystko, pozwoli ci łaskawie umrzeć. Takie nauki głosił Revalion.

Zapytacie zatem: dlaczego zdecydował się to studiować? Otóż chciał swoim życiem i świadectwem udowodnić, że wszystko jest możliwe, wszystko można pokonać, nad wszystkim zapanować. Czego ma się obawiać człowiek, który opanował najstraszliwszą z sił natury?
Był bardzo wytrwały w swoich dążeniach i wielu osobom pomógł, najczęściej na dalekiej północy, gdzie chłód i ciemność odbierają ludziom wszelką nadzieję na lepsze jutro. Jednak całe to zło, z którym walczył, kumulowało się w nim.

Teolodzy twierdzą, że tak jak wpuścił mróz do swojego ciała: do mięśni, kości i nerwów, tak przenikał on powoli do jego serca. A serce skute lodem, moi drodzi, twardnieje na kamień i powoli staje się nieczułe na wszelkie cierpienia i wołanie o pomoc. Co się z nim stało, każdy wie: wystarczy zapytać dowolną osobę o 1367 w Riatavin. Pamiętajcie więc, moi drodzy: magia i potęga to broń obosieczna. Tak jak wy porządacie jej, tak ona pragnie was. Poszukujcie jej, by pomagać innym, by uczynić świat lepszym. Pamiętajcie jednak, żeby nie zatracić w niej samych siebie.



Szubienicznik przechadza się nocami po ulicach miasta. Twarz jego jest biała jak zaspa, a na szyi wciąż ma odciętą pętlę. Porywa wszystkich tych, którzy mają pecha stanąć mu na drodze - ma szczególne upodobanie w ludziach, którzy depczą po śniegu. Potem zakopuje ich żywcem w zamarzniętej ziemi, za miastem. Myślisz, że czemu mamy tak dobrze odśnieżone ulice zimą? Jak nie będzie śniegu to nie będzie czego deptać i Szubienicznik cię nie usłyszy. Ponoć w miejscu, gdzie kogoś porwał, zostawia kupkę śniegu, jakby małą zaspę…