| Zamglonym, sennym wzrokiem oglądał scenę jak ze starego horroru. Oglądał ją obojętnie tak jak i obojętnie ogląda się kiepski film. Musiało minąć kilka chwil, kilka uderzeń serca nim proste impulsy przesyłane przez oczy zostaną zmienione w wyraźna informację i trafią do świadomości. Jeszcze chwila by powrócił odpowiedź.
Dla Arona czas zwolnił, czuł powoli narastającą panikę kiedy do świadomości dobijało się wściekle jedno słowo:
- Niedźwiedź!
Krzyknął ile sił w płucach i oszalały ze strachu próbował się wydostać ze śpiwora. Miotał się niczym ryba wyrzucona na brzeg. Wszystkie zmysły krzyczały jak oszalałe “UCIEKAJ!”. Nie mogąc znaleźć zapięcia śpiworu po prostu go rozerwał. Rzucił się do ucieczki nie zważając na nikogo i na nic, byle jak najdalej od zagrożenia.
Wpadł na ścianę namiotu i w panice, pół przytomny wierząc, że i jego złapała bestia zaczął drzeć się ze wszystkich sił. Szamotał się przy tym i coraz bardziej zaplątywał przez co jego panika jeszcze bardziej narastała. |