Rozsądek i wola ugięły się ponownie i była narkomanka mogła myśleć tylko o tym co zostało jej polecone. Instynkt samozachowawczy kwilił cicho w kącie. Wyrwała nóż zza paska i zamaszystym ruchem cięła na odlew pierś wampira, rozcinając koszule i znacząc jego pierś krwawym śladem

Krótkie zwarcie przyniosło w końcu jakiś pozytywny efekt dla Dawida - informację. Ciężko było oczekiwać żeby ktoś o znikomym pojęciu o walce rozbroił w zapasach nożowniczkę, ale liczył na swoją męską krzepę. I, czego się właśnie dowiedział, przeliczył się: kobieta była silniejsza niż wskazywała na to jej postura. I cholernie zażarta. Chwycił ją, ale...

W magazynku Walthera było 12 naboi, 1 załadowany, czyli brakowało trzech lub nawet czterech - jeżeli Borde załadował jeden bezpośrednio do komory. Ilość pocisków wystrzelonych tutaj była Stephenowi doskonale znana. Na ten temat miał informacje...z pierwszej ręki.

Kilka kroków w kierunku drzwi odsłoniło szamoczącą się dwójkę; Dawid, z kołkiem wystającym z piersi unieruchamiał jakąś kobietę wymachującą nożem, u ich stóp leżał na chodniczku rozsypany plecak. Oboje pięknie oświetleni światłem hotelu naprzeciwko siłowali się w nienormalnej w takich zmaganiach ciszy. Ale szlag trafi cały dotychczasowy ciąg fuksów i farta jeżeli ktoś spojrzy przez okno do ogrodu.
I ciągle czuł zapach Tails'a, te dziwne połączenie smaru i wodorostów. Stephen słyszał że Francis zamknął za sobą drzwi; klucze wisiały w zamku. Ale przecież było też okno.

Biurowiec z widokiem na ujście Świętej Anny był przygaszony; rzeka z głośnym szumem wlewała się do morza. Miasto ucichło - a ona wiedziała już dlaczego.
Dziś, o godzinie 17.05, prawie dokładnie cztery godziny temu, dokonano zamachu na prezydenta.
Nagle pośpiech Tremere nabierał głębszego sensu: ledwie zdążyli dowieźć ją tutaj zanim wojsko zamknęło ulice stolicy. Wioząca ją wampirzyca i tak musiała pokazać swoje dokumenty na jednym check-poincie, a ze strzępków rozmowy małomównej kobiety z żołnierzami wynikało że jest jakimś ważnym oficerem - lub przynajmniej tak wierzyli.

"Dwór Księżnej" zawodził równie mocno jak wcześniejsza kryjówka Butchera - wyglądał obrzydliwie zwyczajnie. Z zwyczajnym grubiutkim cieciem w portierni leniwie zaglądającym na monitory i zwyczajną recepcjonistką za ladą której jedynym wyróżnikiem był wystający spod mankietów koszuli tatuaż.

Taksówka zostawiła stolicę daleko za sobą, pnąc się po górskiej ścieżce. Za trzepanką już nikt się do nich nie przyczepił.
Kobieta odebrała telefon niemal natychmiast, ta sama co przedtem.
- Dzwoniłam. Czemu cię tu jeszcze nie ma? - nerwy w głosie były dość zasadne, i przy pułapce, i przy potrzebie nagłego opuszczenia kraju. - Ogłosili godzinę policyjną! -

Ta noc była dzika. Jakby dotychczasowych wydarzeń było mało, rozdzwonił się telefon Lisy - dzwonił Kilian. Dzwonił i pisał na przemian. Prosto z z posterunku, na który go wzięto po skardze obitego ochroniarza. Zaklinał się że to nie jego wina, powoływał się na miłość, obiecywał pokutę i poprawę za powodowanie kłopotów...