Saul stał przez chwilę, trzymając się za głowę. Błędnym spojrzeniem omiatał okolicę.
Co, do cholery, właśnie się wydarzyło?, pytał siebie w myślach, ale póki co nie miał na to odpowiedzi.
Wizje, które zobaczył zaraz po tym, jak widmowa para młoda przeszyła jego głowę palcami, były rozmazane i nic z nich nie rozumiał.
Nadal nie wiedział, jak udało mu się zachować zimną krew w takiej sytuacji. Jak na Semitę nie był przesadnie bogobojny, a już tym bardziej nie zwracał uwagi na wydarzenia paranormalne.
Może nawdychałem się jakiegoś halucynogennego gazu?, zastanawiał się dalej. Nim jednak doszedł do jakiegoś wyjaśnienia na zaistniałą scenę, za pomnikiem dostrzegł znajomą mu czerwień.

- Hej, nic ci się nie stało? - zapytał uspokajająco, podchodząc powoli do płaczącej kobiety. Ręce trzymał wysoko uniesione i zwrócone w jej stronę, tak jakby próbował oswajać dzikie zwierzę.
- Nie powinnaś tu siedzieć w taką pogodę. Wróćmy do środka - przemawiał dalej.

Jeśli będzie miał szansę, przykucnie obok niej i będzie próbował ją dalej uspokajać. W przypadku braku sprzeciwu, obejmie ją ramieniem i odprowadzi z powrotem do gralni. Tam usadowi ją na jednym z krzeseł i pobieżnie obejrzy ją w poszukiwaniu obrażeń.