Gdzieś...

- Hej, siostrzyczko - Clementina poczuła jak ktoś ją klepie po policzku. - Clem, obudź sie!
Dziewczyna wygięła się niczym rozciągający się kot. Miała strasznie dziwny sen. Komandosi, strzelaniny. Eh… i Elijah powiedział, że ją kocha. Naprawdę! Jej… a on tak świetnie całuje.
- Clementnia! Obudź się wreszcie i powiedz o co chodzi!
- Przecież ona wie tyle co my. - Rozległ się jakiś nieznany dziewczynie głos. Zaniepokojona Clementina otworzyła oczy.

Leżała na metalowej pryczy. W pomieszczeniu, które miało może ze dwadzieścia metrów. Może więcej. Przed nią siedział jej najmłodszy z jej braci. Miał minę bardzo zaniepokojonego.

Za nim stał inny wysoki chłopak. To pewnie jego słyszała.
W pomieszczeniu były też chyba inne osoby, ale siedziały odwrócone, na pryczach podobnych do tej na której była Clementina.

Orbita Eden Prime.

- Piękna planeta. Prawdziwy raj.
Przez szybę promu widać było rozciągający się wspaniały widok.

- Za piętnaście minut podchodzimy do lądowania.
Wysoka komandoska spacerowała wśród swoich kolegów. Jeden sprawdzał pochłaniacze ciepła w swoim karabinie.
- Brigs, idziemy po bezbronne dzieciaki. Co chcesz im całą rodzinę wymordować? Spasuj.
- Tak jest proszę pani.
- Lea, słuchaj, jesteśmy tysiące lat świetlnych od Ziemi. Nie wiemy jak zareagują tubylcy, gdy będziemy chcieli zabrać ich dzieci. - powiedział wysoki rudy mężczyzna stojący za komandoską nazwaną Leą.
- Bądź dobrej myśli Tom. To tylko dzieciaki - kobieta w mundurze N7 uśmiechnęła się szczerze