W najdalszym mrocznym koncie izby siedziała cicha dziewczyna. Całkiem ładna, mówiąc inaczej człek by skłamał. Mikrej postury, delikatna wyglądała może na 15 lat. Ubrana była w proste, znoszone chłopskie suknie które pod wpływem wielokrotnego prania i intensywnego użytkowania w wielu miejscach utraciły już swój pierwotny brązowy kolor, albo mówiąc bardziej dosadne przebijał on się jedynie sporadycznie ustępując pola rozmaitym żółciom i szarościom. Nie spoglądała nikomu w oczy, dlatego tak trudno było dostrzec ich błękit i dojrzałe spojrzenie tak pasujące do młodej buzi. W wyraźny sposób czuła się tu niepewnie - wodziła wzrokiem za postawną kobietą, przyciskała do piersi swój podróżny węzełek. Nie wyglądała na poszukiwaczkę przygód, ani tym bardziej na awanturnicę. Widać było już na pierwszy rzut oka że pasuje do tego zapomnianego przez bogów i ludzi miejsca jak pięść do nosa. Co ona tu robi, nie wiedział nikt poza Leą, a Leę przygnał tu strach. To trwoga zapędziła ją w najciemniejszy punkt sali. Bała się, że ktoś rozpozna w niej skazę, która ujawniała się na jej twarzy i całym ciele w chwilach gniewu i przerażenia,a o te pojawiały się coraz częściej. Więc tylko siedziała, płacząc w nad swym losem, bo dlaczego właśnie w niej musiała ujawnić się krew Wasyliusa. Po chwili Lea zapytała cichym głosem
- Ten smok, bo to był smok? często tu się pojawia ? - i skierowała wzrok na strażnika.