Machanie łopatą zdecydowanie nie przystoiło dobrze wychowanej, dystyngowanej damie, dlatego też Sophie zostawiła towarzystwu ową wątpliwą ponad wszelką miarę przyjemność, jaką jawiło się jej przekopanie ogrodu. Nic nie znaleźli, lecz może to i lepiej. Znając swoje szczęście, a raczej permanentnego pecha, najprawdopodobniej uczyniliby więcej szkód, niż pożytku z owego znaleziska. W porównaniu do przeciwnika, ich wiedza wydawała się śmiesznie licha, krucha niczym uszkodzony kryształowy kielich.

Kolejne godziny nad książkami, podczas których rozgorączkowany umysł powoli, acz sukcesywnie przechodził ze stanu stałego pobudzenia, do spokojnej pracy, dającej poczucie wytchnienia. Zupełnie jakby znów siedziała na uniwersytecie, bezpieczna między dziesiątkami zastawionych woluminami regałów. Snuła się podobna blademu somnambulikowi, ograniczając kontakty z innymi spadkobiercami do przekazania informacji o Maçanet de Cabrenys i Tapis.

Słuchała ich, kiwała głową przyjmując fałszywe dokumenty i zaraz znikała, nie potrafiąc do końca sprecyzować czemu coraz ciężej przychodziło jej obcowanie ze znajomymi twarzami. Patrzyła w nie i na nie, nie potrafiąc odpowiedzieć sobie na pytanie, czy gdyby w razie konieczności stanęła przed wyborem ich życie, a dostęp do mądrości posiadanej przez kultystów, wybrałaby to pierwsze.