- Oczywiście, mówię - odparł Carli tyleż zdawkowo co bardzo uprzejmie, odrywając się od szyi mężczyzny pchniętego przez Adorę. Głos miał miły, jakby lekko wibrujący, zwracający uwagę. Określenie "miód na uszy" było tu wręcz naturalne. Tym bardziej mogło irytować, że Alexander mało co się odzywał.
Na komentarz Imre w ogóle nie odpowiedział, choć nie zignorował przytyku.
Spoglądając na niego rozłożył jedynie lekko ręce z miną wcielonej niewinności i nieśmiałym uśmiechem. Jego całe jestestwo epatowało wręcz niewypowiedzianą sugestią, ze jeżeli ktokolwiek winny jest późnemu przebudzeniu, to najpewniej jest to wina skrzyni. Albo choćby i szczurów.
Cieknąca leniwym strumykiem krew z rany pogłębiać mogła casus niewinnej ofiary zderzenia z brutalnym światem.

Jednocześnie wciąż zdawał się być jakby obok. Jakby był efektem nieudanej koniunkcji.
Ciało, owszem, było tu i teraz, ale patrząc na wzrok Alexandra prześlizgujący się po ledwo widocznych w tym świetle szczegółach? Już nie. Myślą czy duchem cały czas gdzieś błądził.
Ale patrzył uważnie.
Po wszystkim.
Nie jak rozbieganym wzrokiem szaleńca, a przeciwnie, uważnym oceniającym spojrzeniem.
Cienie, więźniowie, towarzysze...
Najbardziej po sylwetce Adory.
Słowa jakie wypowiedziała przez chwilę wywołały zainteresowanie na twarzy rudawego Irlandczyka.

Oderwał się od więźnia zaledwie po kilku łykach, odtrącił go rzucając pod ścianę jak szmacianą lalkę.
Naparł na drzwi jakie zamierzał otworzyć Imre zanim zwrócił się do Adory. Zerknął przy tym ku Carli wezwanie do ostrożności kwitując jedynie powolnym kiwnięciem głową.