Mira

Wtorek, drugi dzień wiosny, po południu


Nie ociągając się dłużej, Vincent zawinął kapeluszem z obszernym pióropuszem niemal dotykając nim ziemi i wrócił do swojego domu, kierując się prosto do pracowni. Ten niewielki skrawek materiału prawdziwie go fascynował.


Siostry Leroux, a właściwie Paulette, która otworzyła drzwi - przyjęła z wielkim żalem odmowę ze strony Harla. Od rana wszak czyściła zastawę, by należycie ugościć Szeryfa Manhattana.

- To może chociaż wieczorem Szeryf do nas zajrzy? - zagadnęła i zatrzepotała rzęsami - Poczułybyśmy się bezpieczniej...

Czy można było odmówić tak uroczej prośbie?


Choć nie było łatwo, Harlowi wreszcie udało się pożegnać krasnoludkę. Z właściwą sobie gracją orka poczłapał w kierunku mogielnika, by tam zbadać poszlaki. Podszedł do bramy cmentarza i nim zastukał do drzwi domuGrabarza, postanowił się rozejrzeć, czy czegoś podejrzanego sam wpierw nie zobaczy.

Choć Słońce skryło się za chmurami, z których powoli zaczęła siąpić mżawka, Szeryf Manhattan na starym murku cmentarnym, tuż przy zawiasach bramy, zauważył jasną plamę. Jakby ktoś dopiero co wyszorował to miejsce. Był to nieduży obszar, dlatego trudno mówić o porządkach na miejscu pochówku zmarłych mieszkańców Szuwar. Coś tu było i zostało usunięte. Tylko co?

Nickolas Milet powinien znać odpowiedź na to pytanie. Harl zwrócił się w stronę domku koło cmentarza, gdzie mieszkał i urzędował miejscowy Grabarz. Zastukał do drzwi, ale odpowiedziała mu tylko cisza. Czy powinien zajrzeć do środka? Akurat kiedy krasnolud głowił się nad tą kwestią, zza pagórka na wydeptanej ścieżce zauważył idącą w stronę miasteczka Lisę. Dziewczyna najwyraźniej wracała od Łowczego. Może warto znów z nią porozmawiać? No i była córka Grabarza! Jej na pewno dużo bardziej wypadało zajrzeć do chaty starego Mileta!


Podróż powozem była znaczenie przyjemniejsza a Delfina Beutonn okazała się całkiem sympatyczną towarzyszką. Co prawda buzia jej się nie zamykała, ale dzięki temu Kastor wiele dowiedział się o Szuwarach. Kiedy w normalnych warunkach popijałby właśnie popołudniową herbatę, z nieba zaczęło mżyć. To był kolejny plus transportu powozem.

Wtem jednak usłyszeli czyjś krzyk. Basse Oolong spiął konia i zatrzymali się gwałtownie aż Kastor omal nie wypadł z siedzenia. W ich stronę biegł leśną ścieżką jakiś człowiek.

- To Redgar, nasz Łowczy - rozpoznała Delfina - Wygląda na poruszonego.
- Co jest, ducha żeś zobaczył? - zaśmiał się Oolong.
- Gorzej... trupa... - wysapał Łowczy, z trudem łapiąc oddech - Coś go napadło... to okropne... tego nie widziałem... nigdy...

 

__________________
Konto zawieszone.