Panowie! Pora na mapkę!
Objaśniam wszystko. Szare strzałki to kierunki marszu Armii Chaosu, dane oficjalne, z przed tygodnia lub 5 dni wstecz. Okazało się, że Kislev stawia dość zacięty opór, czego dowódcy Chaosu się nie spodziewali. Plan był, jak łatwo się domyśleć, zalać ich tsunamii wojsk. Pech chciał, że po stoczeniu wielu potyczek granicznych i trzech bitwach z carskimi wojskami, znaczna część rozpłynęła się po lasach i stepach. Oblężenie miasta Kislev trwa nadal, bowiem wojska oblężnicze są regularnie nękane przez partyzanckie oddziały. W całym Kislevie ma miejsce taki obraz. Walczą wszyscy, którzy mają siłę unieść broń i biegać, co sprawia nie mały kłopot. Wioski są plądrowane, palone - to fakt, ale szybko okazuje się, że są to albo opuszczone haty, lub miejsca, w których zostali śmiertelnie ranni i starcy. W zamian, wojska często wpadają w pułapki. Rzecz jasna, nie powstrzymuje to w znacznym stopniu natarcia ale..
Pomarańczowe strzałki, to ruchy czysto hipotetyczne, wynikające z prognozowania strategów zarówno Armii Imperialnej i Graukappen. Oznaczają też kierunki, w jakich mogą przeprawiać się wojska inwazyjne, zwłaszcza przez rzekę, co daje spore pole możliwości dla Imperium. W pomarańczonym kolorze zawierają się ruchy pomniejszych band.
Bordowe strzałki to ruchy wojsk imperialnych. Elektor Nordlandu i Ostlandu zawarli porozumienie, które nakazuje im powstrzymanie głównego impetu. Talabekland ofiaruje pomoc w razie złego obrotu spraw, doskonale wiedzą, iż następnym celem jest właśnie ta prowincja. Czerwono-filoletowe pasy to obszar zajęty przez Chaos.
Sytuacja polityczna:
W Imperium ogłoszono mobilizacje na ogromną skalę.
Reikland dogadał się z Middenlandem, co nie było w sumie trudne, tworząc sporą armię pod dowodzeniem księcia Bildhofena i grafini Todbringer, wspomaganej przez marszałka Middenheim. Główne siły imperialne zebrały się pod sztandarem potomka Sigmara. Połowa wojsk reiklandzkich, stirlandzkich i talabeklandzkich ruszy w kierunku Ostermarku. Averland i Wissenland wspomagają wojska na Północy. Dwa kierunki kontruderzenia.
Heinrich X wyruszył na czele głównej armii. Obserwowane jest niesamowite zjawisko, gdy do kolumn wojsk, przyłączają się coraz to nowi ochotnicy, formujący regimenty ochotnicze, zwane Harcownikami Sigmara. Dowodzi nimi były nowicjusz kościoła sigmarowego, którego wyjęto spod prawa po pewnym tajemniczym incydencie. Po długich naradach, zarówno z Wielkim Teogonistą, swoimi generałami jak i Kapitułą Imperialnej Inkwizycji, nadano stopień dowódcy równego z generałem, Rodricowi Steirheimowi i powierzono dowództwo. Od tej pory podlegał rozkazom Imperatora oraz generalicji. Zdając sobie sprawę z potencjału nieregularnego charakteru ochotników, przykaznao Steirheimowi, aby jego oddziały pełni rolę straży przedniej w walce podjazdowej. Jak powiedział sam Cesarz "Nie wahaj się i używaj wszelkich metod przeciw wojskom Chaosu". Wkrótce, Harcownicy Sigmara, mieli okazać się cierniem w dupie Chaosu.
Brak wieści od Wysokich Elfów. Leśne elfy w swoich enklawach szykują się do obrony swoich terytoriów.
Największy sojusznik ludzi, krasnoludy, odpowiedziały zdecydowanie. Po rozbiciu niemrawo przeprowadzonej inwazji zielonoskórych, która została zatrzymana jeszcze na etapie marszu i formowania natarcia, krasnoludy obstawiły tunele. Jednocześnie wysłały wiele oddziałów wspomagających ludzi, szczególnie na granicy z Ostermarku i Talabeklandu. Największe miasta obu prowincji, zostały dozbrojone w najwspanialsze dzieła sztuki balistycznej wprost z kranoludzkich kuźni.
Bretonia odpowiedziała wysłaniem sporego korpusu ekspedycyjnego, pełnego chętnych do bitki rycerzy. Lądowanie ma nastąpić w Neue Emsrank. Król Bretonii nie zdecydował jeszcze o wysłaniu większych sił, które prawdopodobnie uderzałby na wojska Chaosu od strony Jałowych Krain.