| Medytacja przyniosła spokój i ukojenie.
A potem przyszła Wizja. Megan zdarzyło się kilka razy w życiu doświadczyć Wizji – a raz nawet jedną sprowokować, ale wtedy była bardzo młoda i bardzo , bardzo głupia. Teraz wiedziała już, że Wizje są darem. Nie wolno ich szukać, zabiegać o nie – przychodzą niespodziewanie. Zawsze są wskazówką, którą trzeba tylko odczytać.
Wizja nie przestraszyła jej, wytężyła maksymalnie świadomość, aby nie uronić ani sekundy. Bandaże, tańcząca kobieta, krew. Krew była symbolem daru, oczyszczenia, poświęcenie, nowego życia i śmierci. Uniwersalnym symbolem. Kobieta wydawała się tańczyć chaotycznie, Megan przez kilka sekund sądziła, ze tamta jest w rodzaju transu. Ale nie. Oczy kobiety były świadome, przytomne. Megan wiedziała już, ze kobieta z Wizji wie, co robi. To napełniło ją spokojem. Megan nie szukała powodu zachowania kobiety, nie dociekała przyczyn. Była pewna, ze kobieta tańczy PO COŚ. Coś swoim – obłąkańczym, powiedziałby ktoś – tańcem zaklina, może poświęca się dla kogoś, jakiejś idei? Nie Megan było to oceniać. Poczuła głęboki szacunek do kobiety. Nie bała się. Wizje były znakami, drogowskazami. Kobieta chciała jej coś przekazać. Ale co?
- Megan – zwołał ją ktoś, rozpraszając Wizję. – Megan.
Poczuła rozczarowanie. Znów była w wymarłym, gnijącym lesie, wilgoć z mchu przesiąkła przez jej pończochy, mocząc kolana. Podniosła się na nogi.
Nie była pewna, czy dochodzący zza drzew śpiew jest kolejną Wizją, czy wspomnieniem, czy zwiastuje ocalenie, czy niebezpieczeństwo. Nie bała się.
Zarzuciła plecak na ramię i poszła w stronę, skąd dochodził głos.
__________________
A poza tym sądzę, że Reputację należy przywrócić. |