— Bo przecież ciebie nie obchodzi, jakby mi się coś stało.

Kelly odpyskowała ojczymowi i poszła bezpośrednio do swojego pokoju, nawet nie wspominając matce, że wróciła. Pewnie i tak wie, wnioskując po tym co przed chwilą usłyszała.
Włączyła gramofon, nie zmieniając płyty. Niech gra to co ostatnio, kompakt pożyczony; potrafiła słuchać takich po kilka razy dziennie, aż do znudzenia.

Jaki posrany dzień. Połowę spędziła snując się bez celu po mieście, ponieważ prawie wszyscy znajomi zajęci byli swoimi sprawami, a jedyny którego spotkała, powiedział jej, żeby zajęła się sobą, a nie ciągle szwenda się za kimś.
Do szczęścia brakowało tylko szeryfa, który czegoś chciał, bo stanowczo krzyknął, żeby do niego podeszła. Powodów mogło być wiele, więc zapobiegawczo zrobiła co uważała za słuszne: zwiała przez płot, facet przecież nie będzie jej gonił na pieszo, a samochodem nie przejedzie po czyjejś posesji. Jak o tym teraz myślała, może chodziło mu o tego dilera? Co właściwie wiedziała o miejscowych dilerach? Niewiele, styczności nie miała, ale nie słyszała o żadnym, który opychałby dragi dziesięciolatkom.

Leżała i wpatrywała się w sufit. Wszystko, co mogła teraz zrobić, to trzymać kciuki za to, żeby się nie rozeszło. Czy raczej rozeszło, ale po kościach. Ojczym czekał tylko na okazję, żeby posłać ją do tego swojego zafajdanego ośrodka wychowawczego, a jaka byłaby lepsza od wieści, że zażywała narkotyki? Trawka to nie narkotyk, ale kto to zrozumie?
Bała się, że dowie się matka, a wtedy już nie będzie taryfy ulgowej i poleci z domu z hukiem większym, niż awantura jaką sama wywołała jak dowiedziała się, że po ojcu do domu wprowadzi się inny facet i to jeszcze z synem, którego kazali jej nazywać „bratem”.