Szkuner

Banda zapitych głuptaków! Staryj... staryj żopy! - krzyczała w myślach sama do siebie, będąc mocno zmieszaną z powodu wizyty niechcianych gości. Gdyby nie Kasia, która przyszła razem ze swoim głupim i paskudnym opiekunem, Natalia już dawno wymknęłaby się przez okno, chowając gdzieś w jednej ze swoich licznych kryjówek. A burza? Deszcz? Pani Helena zawsze powtarza, że z cukru nie jest, więc się nie roztopi! Hmm... Ojciec też tak gada, ale kto by go tam słuchał!
Niestety trzeba było tkwić w tej nieprzyjemnej sytuacji, dopóki zapite głuptaki nie pójdą sobie w najlepsze. Szczególnie zmartwiło ją dziwne zachowanie Kasi, która wypaliła głupotę jakiej Natalia nie chciała wysłuchiwać. Że jej mama zmarła! Co za tupet! Ale złość szybko opadła, słuchając szczerych słów koleżanki. Mimo swej dzikiej i złośliwej natury, potrafiła być dobrą i miłą dziewczyną. Nie wiedziała jeszcze co odpowiedzieć, ale chwyciła zdenerwowane ręce Kasi i uśmiechnęła się do niej życzliwie. Zaczęła, ale trochę brakowało jej słów.
- Do mnie... czasem do mnie przychodzi. To znaczy śnię dużo. Czasem też o mamie. Nie mogę wtedy wiele zrobić, ale to bardzo radosne i szczęśliwe sny. Pani Helena mówiła, że jeśli ktoś zmarły się śni, to on dba o nas z góry. Bo wiesz, duchy też są, ale duchy złe! Już wolę nocą marzyć niż spotkać się z kimś, kto przecież... nie istnieje. - nie była pewna, czy choć trochę pocieszyła Kasię. - Hej, musisz koniecznie poznać Panią Helenę! To nasza sąsiadka, a wspanialszej osoby nie znajdziesz. Och, gdyby nie ta burza to zaraz byśmy tam poszły! Skosztowałabyś jej pysznego ciasta ze śliwkami, a nie tego tu... tego niczego.