| Trzęsła się. Trzęsła się tak, że ledwo powstrzymywała zgrzytanie zębów. Nie ze strachu jednak odczuwała dreszcze, nawet nie z podniecenia, lecz z czystej wściekłości. Widziała jak Andrzej patrzy na tę zdzirę. I ona też spojrzała na niego. Pewnie uznała, że jest dzielny, bo pierwszy wziął udział w jej zasranym rytuale.
„Tak, jest dzielny, szmato. Jest też MÓJ!!!”
- Może... może zrobię to za ciebie Julka? – głos brata przywrócił ją do rzeczywistości. Myślał o niej! Dbał o nią!
- Dobrze. – skinęła głową i uśmiechnęła się niepewnie jak dziecko, które mimo strachu bardzo chce zasłużyć na naklejkę „Dzielnego Pacjenta”.
Kiedy Andrzej wbił igłę w jej opuszek, jęknęła, choć tak naprawdę niewiele poczuła. Spojrzała na bliźniaka spod długich rzęs, przygryzając przy tym dolną wargę. Chciała, by wiedział, że tylko on może zadawać jej ból.
Następna w kolejce była Sabina, którą póki co Julka traktowała obojętnie – przynajmniej dopóki nie startowała do jej brata. Może nawet uda jej się skłonić tę blondynę do sojuszu przeciwko Sarze? Dziewczyna uznała to a niezły pomysł i uśmiechnęła się przyjaźnie, gdy Jankowska przebiła opuszek palca.
Na końcu został Marek. Julia nie znała go za dobrze, nie był w jej typie. Skoro jednak Andrzej znów wpatrywał się cielęcym wzrokiem w tę szmatę, która ich tu sprowadziła, Julka zamierzała przypomnieć bratu, jakim jest dla niego skarbem. Ponieważ Karczewski wydawał się strasznie przeżywać widok krwi. Julia podeszła do niego i, kiedy chłopak wreszcie, drżąc jak osika, dokończył rytuału, chwyciła jego zranioną dłoń i musnęła ustami rankę na palcu.
- Teraz już nie będzie bolało. – powiedziała ni to żartobliwie, ni pocieszająco.
__________________
Konto zawieszone. |