Minerva po raz setny zaczesała do tyłu włosy opadające jej na twarz. Twarz mokrą od potu jak całe jej ciało. Kobieta czuła jak ciasno przylegają do niej teraz skórzane buty, spodnie i kurtka. Minevra błądziła po okolicy już od jakiegoś czasu, jak do tej pory wyspie nie powiodło się przemówić do pozytywnych uczuć kobiety. Charakterystyczny dźwięk zwiastował kolejnego ślimaka zmiażdżonego pod buciorem Minervy, dźwięk do którego zdążyła już nawyknąć…

Wtem, z oddali dobiegł ją głos w mowie którą rozumiała:
“...Pewnie jakaś diabelska pułapka… Czy ten twój głos przed czymś cię ostrzegł druidzie? Przed chwilą jakbyś z kimś rozmawiał w myślach?...”

Minerva przygryzła wargę ale podeszła kilka kroków bliżej, wciąż nasłuchując, ściągnęła z ramienia lutnię

i cichutko brzęknęła akord uwalniając mistyczną moc przedmiotu okryła się niewidzialnością. Tak przygotowana, poczęła intensywnie zbliżać się w kierunku rozmów.