Tego to już było dla Perły za wiele. Bladą i kościstą dupę głupka-akrobaty być może i by zniosła - pod wodą żyły bardziej dziwaczne i pokręcone stwory - ale na obelżywe porównanie jej do jakieś przydennej ryby nie mogła pozostać głucha.

W ułamku sekundy w jej przyjemnej, prawie-że-ludzkiej twarzy zaszła radykalna zmiana: błoniaste "uszy" nastroszyły się gwałtownie, podobnie jak pokrywy skrzeli, a usta rozwarły się jak u głodnej mureny. Mermenka na chwilę zatraciła swoje ludzkie oblicze, odsłaniając mocno wściekły fizys morskiego potworka, którym po części była.

Z jej ust trysnęła nagle struga wody, wycelowana w wypięty jak tarcza zad łysego błazna. Tej nagłej "erupcji" towarzyszył rozdzierający skrzek, wyraźnie sygnalizujący, że Perła jest właśnie bardzo, ale to bardzo wkurzona. I lepiej nie denerwować jej jeszcze bardziej.