Gdyby Bóg przewidywał człowieka w przestworzach, wyposażyłby go drogą ewolucji w skrzydła - tak przynajmniej teorię miała Nash. Nienawidziła latać, co w ich popieprzonym świecie było dość niewygodne i przykuwało ją do ziemi... ale lubiła to: czuć twardy grunt pod stopami. Dlatego lądowanie, choć twarde i pozostawiające wiele do życzenia, powitała z ulgą. Słyszała jak pozostali wychodzą z przeklętego latadełka, coś krzyczą i zapewne miotają po okolicy, lecz ona siedziała, ściskając uparcie podłokietniki fotela. Bolało, system obroży piszczał, raportując obrażenia... bez tragedii. Żyła, wszyscy przeżyli. Chyba... o ile ciało się zmobilizuje, celem podniesienia do pionu i wytoczenia na zewnątrz. Wykrwawienie wymagało czasu - ten aspekt nie spędzał jej snu z powiek. Jeszcze chwilę...

Policzyć do trzydziestu, rozluźnić zaciśnięte kurczowo palce. Otworzyć oczy, wstać na nogi. Zignorować przyspieszony puls, na spółkę z mokrym od potu czołem. Nie zgrzytać zębami, przestać dyszeć jak zmachany pies. Nie wypadało, nie wolno było okazać strachu, słabości. Gra pozorów nigdy nie traciła na wartości, nieważne gdzie się wylądowało.

Plan wykonała co do joty, wytaczając się z wraku i mrucząc pod nosem coś, co ludzkiej mowy nie przypominało. Bardziej charkot, lecz dźwięki aktywowały automatycznego stimpaka, a Ósemka zatrzęsła się, by po paru sekundach wyprostować z ulgą plecy i uśmiechnąć się pod nosem. Flemgantycznie sięgnęła łapą po granatnik.