Delikatny uśmiech widniał na twarzy Igora. Choć ludzie byli zwierzętami to się na nich nie wyznawał tak jak na swoich przyjaciołach mniejszych. Zwierzęta były zawsze bliższe jego zrozumieniu niż ludzie. Ot, kontrolowane przez przewidywalne impulsy, a ludzie? Ludzie urodzili się w Kłamstwie, byli wychowywani w Kłamstwie i dorastali w Kłamstwie. Często nawet po Przemianie, czy Przebudzeniu nawet umierali w Kłamstwie. Kłamstwo otaczało ludzkość szczelnym całunem z każdej z stron, a on? On przejrzał przez nie i był od niego wolny, obdarty ze złudzeń zaciskających się niczym pętla na szyi śmiertelników. Nie mniej jednak, nawet pomimo Przebudzenia, miał jeszcze wiele do nauki, a ludzie w stanowili dla niego swojego rodzaju zagadkę. Swoje jednak widział.

- Jesteśmy obrazem na płótnie życia. Każda chwila, każda decyzja, każde uczucie to muśnięcie delikatnej tkaniny, a im silniejsze i wyrazistsze są nasze pragnienia, i ich realizacje tym klarowniejsze obrazy powstają - powiedział ciepło - Każde wyrzeczenie naszej natury, każde zaniedbanie i wątpliwość jest niczym krzywda dla płótna. Tak krótkie są te chwile w tym Upadłym Świecie które dane jest nam żyć. Tylko żyjąc i próbując mamy szanse malować, mamy szansę żyć i odczuwać.

Choć widział jej "obraz duszy" i przeczuwał, że ta młoda kobieta imieniem Róża może mieć problemy z uzewnętrznianiem własnych pragnień... bo jak inaczej określić pokrytą szronem, tak szronem, szpilę? Jakie krzywdy doznało dziewczęcie, że taką formę obrało Ostrze Przymierza? Tego nie wiedział, ale jeśli mógł jej pomóc, dlaczego nie spróbować? W końcu życie to radość, to ekstaza, to wieczne przeżywanie i odczuwanie, a powstrzymywanie swoich uczuć jest jak zamach na zdrowe ciało, i zdrowy umysł.