Zawsze pełna gracji Claudia Hertz szła spokojnie. Pół życia na obcasach przyzwyczaiło ją do nienaturalnie ułożonych stóp. Jednak i tak czuła, że to nie jest jej ciało. Biodra się nie kołysały tak jak zwykle. Piersi gdzieś zniknęły. Zamiast dłoni miała łapy.

Szła teraz ze swoim stadem. Nie myślała o ojcu. Nie myślała o tym, że nie dotrze do pracy i obetną jej dniówkę. Nie myślała o niczym ludzkim. Bo nawet głód, który czuła był nieludzki. Jej wewnętrzny wilk dobrał się do jej ciała. Kierował jej ruchami. I wychodziło to w miarę sprawnie. W miarę, bo cały czas świadomość dziewczyny podpowiadała, że na rękach się nie biega. Jednak to był moment, w którym różnie umaszczone wilki szły na polowanie. Sznurowanie wychodziło im niemal instynktownie. Stąpanie w tropach pobratymców było dla Claudi teraz równie oczywiste jak dla pięciolatka chodzenie. Jej ludzka świadomość dziwiła się temu. Gdy dotarli na miejsce wszyscy się powoli rozchodzili otaczając stado rogaczy.

Wilczyca zawyła. Zwierzyna zerwała się do ucieczki. Wszystko działo błyskawicznie. Instynkty zadziałały. Rzut oka na jagnię, które biegło wyraźnie wolniej. Szybka ocena. Mięsa nie starczy dla całej watahy. Szkoda marnować energię na pościg.

Kolejny rzut oka. Łania oddzielona przez jej koleżanki i Iana od reszty stada. W miarę duża. Powolna. Nie będzie długo walczyć. Ale nie mogli biec za nią w nieskończoność. Im dłużej biegli, tym więcej będą musieli zjeść. Dlatego właśnie Claudia ruszyła do ataku. Skoczyła do gardła uciekającej łani. Nawet nie przypuszczała, że uda się powalić większe zwierze pierwszym atakiem. Ale ktoś musiał pokazać reszcie jak zabijać dla jedzenia.