| - My też się cieszymy, że jesteśmy żywi - mruknął Wilhelm, tuż po spotkaniu brata Emila.
Potem już mniej się udzielał, opowiadanie o przeżytych przygodach pozostawiając pozostałym. Od czasu do czasu wtrącał zdanie lub dwa, na przykład wtedy, gdy chodziło o goblińską magię (na której, jak podkreślił, nie znał się nic a nic), oraz o to, jak dyniogłowy rycerz reagował na magiczne pociski, jakimi częstowali go obaj magowie.
Czy znaleźli profesora Liessinga, czy nie, tego Wilhelm tak całkowicie nie był pewien. Opis, jaki mieli, mógł pasować do paru setek osób.
- Tak - odpowiedział, gdy padło pytanie o poszukiwanego naukowca. - Trup, na którego trafiliśmy, wyglądał dokładnie tak, jak opisano nam profesora. No i na palcu miał swój pierścień.
Sięgnął do sakiewki i wyciągnął wspomniany pierścień. Położył go na stole. |