Był środek nocy.
Dla Yetara niewiele to zmieniało, to prawda. Już zdążył się trochę przespać, od zimna rany i krwiożercze bestie były gorsze, a wzrok pozwalał mu widzieć nawet w nocy. Co jednak z innymi? Bez odpoczynku zarówno wyrocznia jak i tropicielka pozostaną jedynie z bardzo podstawowymi zaklęciami.
Luna zaczęła przywoływać swoją leczącą magię. Roztrzepana niziołka nigdy nie zastanawiała się skąd ona pochodzi, skoro zwykle zarezerwowana była dla głęboko wierzących i składających modły kapłanów. Pierwsze dwa zaklęcia zadziałały, już na pierwszy rzut oka widać było, że o wiele lepiej w przypadku Elvina. Dorzuciła więc jeszcze jedno i również rany Yetara w pełni się zasklepiły. Pełnia sił miała wrócić dopiero za jakiś czas, ale obaj mężczyźni czuli się o wiele, wiele lepiej. Niestety wyczarowane miauczenie kociątka z wnęki skalnej przypominało wielkiego dzikiego drapieżnika nie lepiej niż sama Luna.
Girlaen zabrała się za skórowanie zabitego zwierzęcia. Poczuła przy tym, jak ciepła ciągle była zabita przez nich bestia, raz jeszcze potwierdzająca, że nie była zwyczajnym zwierzęciem. Jedyny widzący dobrze Yetar wpatrywał się w okolicę, ale nie dostrzegał drapieżników. Albo oddaliły się, albo dobrze ukryły. Wyruszenie teraz na pewno było o wiele ryzykowniejsze niż za dnia, ale przecież czteronogi nie mogły ich tam gonić.
Tylko co z Walają?
Zauważyli, że w pewnym momencie ogień na szczycie zgasł.
Chwilę później coś z trzaskiem odbiło się od skał i gruchnęło głośno na ziemię, po drugiej stronie rozpadliny, w której nocowali. Widział to Yetar, inni się domyślali.
Problem w tym, że zapewne nie uszło to uwadze dwóm pozostałym drapieżnikom.