| - Ha... do domu powiadasz. Mówiąc to, masz na myśli - do ojca, prawda? Nic kurwa z tego! - krzyknęła bardzo wrogo już nastawiona Bjarnlaug, zawrzało w niej, bo jak wiadomo Jónsa, jej biologicznego ojca, nienawidzi bardziej niż cokolwiek i kogokolwiek na świecie tym lub tamtym. - Nie interesuje mnie współpraca z tobą "siostrzyczko". Możesz jedynie pomarzyć, wyobrazić sobie jak wesoło hasamy sobie przed oblicze naszego skurwiałego ojczulka.
Teraz zaczęła szybko i mocno główkować, i przypominać sobie co dokładnie zrobiła, jak ujarzmiła swoją "tajemniczą mocą" bezwolne teraz upiory. Czy mogę nazwać siebie magiem? Może magiczką? Boże najsłodszy, jak to żałośnie brzmi...
Ale co tam, nie mogę być magiem-samoukiem? Nie odrywając własnego, szalenie błękitnego wzroku od oczu wpatrzonej w nią Szerszej, starała się wzmóc w samej sobie potężną energię, którą podobno posiadała. Jak to uczynić? Co zrobić, jak spopielić tę wywłokę, która prawdopodobnie nie przepuści jej tak po prostu? Skup się na nienawiści Bjarnlaug, tak jak zawsze. Nienawiść i okrucieństwo torowało mi drogę, teraz też dopomoże. Więc chciałabym zabić, jeszcze jeden raz. Tak, tak jak kiedyś gdy rozprułam te dzieciaki - bez zbędnych emocji, tylko czysta nienawiść, przetrwanie. Teraz bardziej, dużo bardziej efektywnie.
- To jak będzie Szersza? Przepuścisz mnie, czy staniesz na drodze, przeszkodzisz swojej starszej siostrze i jej drużynie nieumarłych sadystów? |