Zamoyski siedział przy kominku wsłuchując się w trzaskające szczapy. Ból w nodze nie pozwalał mu zapomnieć o ostatnich wydarzeniach. Jedna ze służących Franza znalazła mu piękną hebanową laskę ze srebrną rączką w kształcie głowy Meduzy.
Franz nie miał pojęcia do którego z jego przodków należała, bez zastanowienia jednak podarował ją hrabiemu. Sam Maurycy mimo, że doceniał zarówno gościnność anglika jaki i kunszt i artyzm z jakim wykonana była laska, nie był zachwycony. Zdawał sobie sprawę, że jego młodsi towarzysze traktują go niejako jak starca, laska zapewne będzie sprawiał, że ta tendencja się pogłębi.
Cóż jednak było robić, noga bolała jak diabli, hrabia bardzo bał się by nie wdało się zakażenie, do przesady więc nalegał by bez przerwy zmieniać opatrunki i smarować maścią. Mimo, że lekarz zrobił mu zastrzyk z surowicy, pulsujący ból w nodze był prawie nie do zniesienia. Mimo wszystko jednak zabiegi pomogły w jednej bardzo ważnej rzeczy, powalały mianowicie oderwać myśli hrabiego od wydarzeń z pociągu widmo i od tego co widział i co czół w trakcie powrotu z przeklętego wymiaru. Samo wspomnienie tamtych wydarzeń napełniało biednego Maurycego lękiem.
Jeszcze jedna rzecz napełniała Maurycego lękiem, fakt, że przynajmniej część jego towarzyszy była gotowa poddać się sugestii Alexisa i przeprowadzić obrzydliwy rytuał i fakt, że teraz zamierzają uciekać przed tym obrzydliwym kultystą.
Na sugestię by jak najszybciej udać się w podróż do Paryża hrabia odpowiedział szybko.
-
Jeśli chcecie wyjechać nie będę was powstrzymywał, ja jednak zostaję i udam się na wykład Blumsteina. Mam nadzieję, że spotkam tam Alexisa, a wtedy go zabiję. Czuję, że w innym wypadku już nigdy nie uda mi się spokojnie zasnąć.