- Ufam ci, Ousman, więc wchodzę w ciemno w ten interes. Jaki deadline? Są jakieś dodatkowe zasady? - zagaiła jedna z kobiet w tym męskim gronie, otwierając na stoliku pancernego laptopa i wyciągając dłoń po pendrive. Była wysoka i szczupła, lekko ubrana jak na trzaskający za oknami mróz; pod połą skórzanej kurteczki, jaką miała na sobie, rysowała się kabura pistoletu. Jej fiński był koślawy, mocno zniekształcony przez wyraźny akcent, ale ton głosu spokojny i miły.

- I kto bierze odpowiedzialność za team? Ja nie nadaje się na dowódcę, jestem tylko prostym szoferem. - zaśmiała się lekko, spoglądając na pozostałych najemników. Spojrzenie kobiety wskazywało, że odpowiedź jest dla niej ważniejsza niż wskazywałby na to niezobowiązujący ton, jakim je zadała.