Fin z zaciekawieniem słuchał El Kabira, układając sobie to wszystko w głowie. Marokańczyk zawsze załatwiał im najlepszą robotę i nie było powodu, żeby podejrzewać go o to, że pakuje ich w niezły bajzel, ale tym razem to wszystko wydawało się Virtanenowi zbyt tajemnicze. Zero konkretów, jakiś pendrive... Juha był jeszcze z czasów, gdy wszystko załatwiało się na mieście na gębę, a jeśli nie dotrzymywałeś swojej części umowy, to nie miałeś szans, żeby się zrehabilitować. Z drugiej strony, tylko idiota odrzuciłby możliwość zarobienia takich pieniędzy. To zabezpieczyłoby studia Aino w Londynie na dłuższy czas i córka mogłaby się skupić jedynie na nauce.

Juha przejechał wielką dłonią po brodzie, bawiąc się przez moment warkoczykiem. Był dobrze zbudowanym, wysokim mężczyzną, który straszył swoim wyglądem. I choć znał muay thay, to po zmroku nigdy nie miał problemów na ulicach - aparycja wielkiego karka odstraszała potencjalnych napastników, a Virtanen spędzał sporo czasu na siłowni, żeby byle kto nie wchodził mu w drogę. Inna rzecz, że zawsze nosił przy sobie swojego ukochanego, nieśmiertelnego Sig Sauera P226, jednak używał go tylko wtedy, gdy sytuacja stawała się zbyt gorąca. Na szczęście zdarzało się to bardzo rzadko.

Poczekał, aż Ousman i Sigal skończą mówić, po czym sam zabrał głos.
- Mogę być supervisorem tej akcji, jeśli nikt nie ma nic przeciwko. - Miał niski, szorstki głos, jakby dawno temu jakiś mocny alkohol przepalił mu struny głosowe. - Sprawdź pendrive, Sigal, zobaczymy, z czym to się je. W każdym razie wchodzę...

Wyciągnął z kieszeni iPhone'a i wkepał z pamięci sekwencję podaną przez Ousmana. Pamięć do szczegółów zawsze miał dobrą, zwykle mu się to przydawało. Gdy otrzymał potwierdzenie przelewu, skierował wzrok na monitor trzymanego przez Stig laptopa. Trzeba było dowiedzieć się szczegółów roboty.