- Tydzień to nie za dużo, ale jak będzie dobry plan, to i powinniśmy się ze wszystkim wyrobić - pomyślała głośno kobieta. - Zakładając, że ten... Martinen wciąż ma naszą przesyłkę.

Nie chciała myśleć negatywnie, ale przecież i tak mogło się zdarzyć, chociaż pewnie nie wysyłaliby ich do niego, gdyby wiedzieli, że ten facet jej nie ma. Cała Kirsi - zakładała niektóre rzeczy jeszcze zanim te się wydarzyły, a później zrzucała wszystko na energię wszechświata, że właśnie tak się stało, jak myślała. A przecież tyle się naczytała tych książek o tym, że swoim zachowaniem, postawą i podejściem ściągasz na siebie niektóre rzeczy a wciąż nie oduczyła się tak myśleć. Czasami miała wrażenie, że jest paranoiczką.

Nie pogrążała się w zbytnim rozmyślaniu, gdy Juha zmobilizował ich do wyjścia. Od początku wyglądał jej na gościa, który twardo stąpa po ziemi i jest pewny swego. Kobieta lubiła takich mężczyzn, czasami miała nawet ochotę podbić do niego i zapytać, czy się z nią nie umówi na kolację (może ze śniadaniem), ale jakoś nie miała śmiałości. Może dlatego, że był sporo starszy? Albo by ją wyśmiał? Widzisz, Kirsi, znowu robisz sobie te swoje jazdy...

Wtała z oparcia sofy i przeciągnęła się, piszcząc pod nosem i ukazując wszystkim pięknie wytatuowaną lewą rękę. Wpakowała w to trochę forsy, ale efekt był wspaniały. Znajomy tatuażysta pięknie wkomponował w siebie motywy śmierci, czasu, przemijania i miłości. Teraz na zakrycie czekała druga ręka i kto wie, może, jak zostanie jej trochę kasy z tego zlecenia, to się wydziara.

- Dzięki, Sigal, ale przyjechałam swoim - odparła na pytanie koleżanki, uśmiechając się do niej lekko.

Ubrała puchową kurtkę, zapięła się pod szyją i wyszła z domku. Po drodze do samochodu wysłała sms-a pod podany przez Ousmana numer, żeby dostać zaliczkę.