Po salwie łuczników pod komendą Draugdina strzały z południowo-wschodniego kierunku ustały. Z pozostałych stron jednak nadal nadlatywały płonące pociski. Kargar wraz z czwórką owczarzy popędził w stronę palisady, gdzie pojawiły się sosnowe drągi. Zza drewnianej fortyfikacji poczęły wyłaniać się surowe twarze przyozdobione wielkimi kłami wyrastającymi z dolnej szczęki. Orkowie. Pierwszy uśmiechnął się widząc płonącą wieś i zrzucił linę na ziemię, obok niego pojawiło się trzech kolejnych. W tym momencie Smokowiec dał znak łucznikom, kolejna salwa pocisków skierowała się z niesamowitą szybkością w kierunku zielonych. Strzały pomknęły nad głowami lub wbiły się drewniane pale. Jedynie jeden wystrzał trafił i wbił się w pierś orka, który w jednej chwili wyciągnął bełt szczerząc kły w kierunku łuczników.
Tymczasem, trebusz gotowy był do strzału. Ivor puścił linę i wielki głaz niesiony siłą wyrzutu poszybował w górę. Kamień przeleciał nieznacznie nad murami i dosłownie urwał orkowi głowę. Truchło bezwładnie spadło z murów i znikło w ciemności. Pozostali zieloni z krzykiem poczęli schodzić na dół po wcześniej zrzuconych linach. Jeden z grabieżców, który zajął miejsce zabitego zaczął kręcić sznurem z kościaną kotwiczką na końcu. Ork zamachnął się i zaczepił linę o najbliższy dach oddalony o parę metrów. Płonące pociski niczym piekielny deszcz zalewały wieś. Grupa łuczników pod komendą Paladyna gotowa była do kolejnego ataku. Tym razem salwa była o wiele cenniejsza, dwóch z orków schodzących po linie zostało trafionych czterema strzałami wbitymi w plecy i bok.

Kargar, Randal, Oghar i trójka owczarzy już czekali na parę orków, którzy zeskoczyli na ziemię. Trzeci z nich wdrapał się na dach. A słychać było że po szczeblach wspinały się kolejni. Jeden z chłopów szturchnął Kargara mówiąc. - To kogo? -