Ivor spojrzał w górę i próbował po ilość strzał rozeznać ilu łuczników strzela. Na pewno pociski nadlatywały z trzech miejsc, a łuczników było od kilku do kilkunastu.

Przy palisadzie Kargar jednym zamachem przeciął w pół orka. Zielonoskóry osunął się na ziemię i niemal w tej samej chwili najemnik zamachnął się w stronę drugiego z wrogów. Cios był idealny. Pewnie i sam Tempus, bóg wojny i młot na wrogów zachwyciłby się atakiem zbrojnego, którego miecz rozłupał czerep wroga. Półork przyskoczył do walczącego i szykując swój olbrzymi buzdygan czekał na kolejnych schodzących orków. Trzech już pojawiło się ponad palisadą. Jeden z nich zaczął iść po linie zaczepionej za dach budynku. Dwóch znów złapało za linę opadającą na ziemię i wtedy jeden z bełtów wystrzelonych przez łuczników trafił w orka przebijając skórzaną zbroje i wbijając się w okolicy bioder. Wykorzystując to półelf machnął rękami i przed nim pojawiły się świetliste kule, które po paraboli skierowały się w stronę rannego orka. Magia trafiła w zielonego, który zaczął warczeć z bólu. Zielonoskórzy zeskoczyli z lin i wtedy Kargar i Oghar zamachnęli się wykorzystując chwilę utraty równowagi wrogów. Najeźdzcy widząc ciosy odskoczyli w bok unikając ciosu.

Tymczasem, dach na który wdrapał się ork załamał się i potwór wpadł do środka budynku, kolejny z orków podążał za nin zbliżając się do otworu w poszyciu domostwa.