- Nie lubię demonów - warknął wilkołak, któremu powstrzymanie dzikiej natury, która aż rwała się do tego żeby rozszarpać Mizo, przychodziło z nie lada trudem. Sztuka ta udawała mu się jednak, co już samo w sobie zasługiwało na słowa podziwu. Te oczywiście z ust demona nie padły…
- Jakim cudem związaliście się z tym… osobnikiem - skrzywił się przy ostatnim słowie, wyraźnie nie je chcąc wypowiedzieć, a inne, zdecydowanie obraźliwe.
- Ulris nam pomógł, więc przestań się złościć - skrytykowała demona Dusza, odsuwając się i wbijając paluszek w jego pierś, do którego to czynu musiała stanąć na palcach. - Gdy uciekaliśmy z miasta. Przygarnął nas, nakarmił, a teraz pomaga dotrzeć do stolicy. Mizo podziękuje, ale już!
Nakaz ów był bardzo stanowczy i poparty gniewnym machaniem puchatego ogona, którego końcówka unosiła w górę delikatne krysztąłki lodu, jakie pokrywały zmarznięta warstwę śniegu. Demon skrzywił się nieprzyjemnie, po czym z wyraźnym trudem skinął głową wilkołakowi, na co ten odpowiedział podobnym, wyjątkowo oszczędnym i niekoniecznie przyjaznym gestem.
- Wspaniale! - Moonria klasnęła w dłonie, najwyraźniej zadowolona z chwilowego zawieszenia broni, po czym ponownie spoważniała. - Mizo potrzebuje kapłana - oświadczyła, odwracając się i spoglądając na Ulrisa.
- Z godzinę drogi stąd jest stary cmentarz i niewielka wioska - odpowiedział wilkołak, łagodząc warczenie przez co dało się go nawet całkiem dobrze zrozumieć. - Mają tam świątynię poświęconą Taharze. Zawiozę was, ale dalej nie mogę jechać - spojrzenie skierowane na Mizo, jasno dawało do zrozumienia dlaczego to wilkołak nagle zmienił swe zdanie odnośnie pomocy bohaterom w dotarciu do stolicy.