- Już dobrze - powiedział Axim do Sybill i czule pogładził ją dłonią po policzku, chwilowo nie przejmując się tym, że ktoś może to zobaczyć.
- Żyjemy i nigdzie się stąd nie wybieramy, tak? - choć było to pytanie, w głosie najemnika brzmiała pewność. Przez chwilę wpatrywał się z szarpiącym jego serce uczuciem w jej oczy, nie mogąc się bardziej poruszyć. Sybill z wyraźną ulgą malującą się na jej twarzy spojrzała na Axima. Ostrożnie skinęła głową na jego słowa.
Janrar zastanawiał się, czy nie powinni się teraz wycofać. Utrata bramy była porażką, ale utrata Walkirii – katastrofą. Przynajmniej dla niego. Jednak rozumiał sytuacją, wiedzą kim i gdzie są. Czego się od nich oczekiwało. Tak więc odwrót nie wchodził w rachubę, a ich plan, jakkolwiek szalony, zadziałał. Dostali baty, ściągając na siebie większość uwagi przeciwników. Taka już była rola pierwszej linii. Do tego był nauczony. Mimo iż nie chciał ciągnąć Sybill za sobą, to czuł, że ona i tak go nie zostawi. Dlatego po prostu uśmiechnął się do niej ciepło, wręcz beztrosko, jakby się właśnie nic nie stało.

- Walka się jeszcze nie skończyła, moje serce. Musimy napierać. Trzymaj się blisko mnie. Tak długo, jak jesteśmy razem, wyjdziemy z tego - powiedział Axim, odgarniając kosmyk włosów z jej twarzy.
Kobieta rozejrzała się by w końcu zatrzymać spojrzenie
- Tak, ruszajmy - odparła mu Arunsun, powoli wstając na nogi. - Musimy podnieść most - dodała ciężko wzdychając.

Axim poderwał się tuż za nią, pomagając jej ze wstawaniem. Obejrzał ją jeszcze raz dokładnie.
- Jesteś gotowa? - zapytał ostatni raz, patrząc jej uważnie w oczy.
Walkiria uśmiechnęła się z rozbawieniem na jego pytanie.
- Idziemy - odpowiedziała mu bez zawahania.
Axim tylko odparł szczerym uśmiechem i złapał za swój młot oraz tarczę, po czym ruszył pierwszy, wskazując drogę.