Niech to szlag, nie tak się to miało skończyć. Will dyszał ciężko, wpatrując się w powiększającą kałużę krwi na chodniku. Jedyny trop, który mógł doprowadzić go do szybszego rozwiązania sprawy właśnie wyzionął ducha. Pięknie, po prostu pięknie. Na szczęście zleciało się tylu gapiów, że Crawley spokojnie wmieszał się w tłum, co było o tyle pomocne, że nie będzie musiał tłumaczyć się przed nadbiegającymi gliniarzami.

Pewnie i tak skończyłby na posterunku u Harkera, a nie miał teraz czasu na wielogodzinne przesłuchania. Trochę szkoda, że nie było nawet okazji i możliwości przeszukać nieboszczyka, ale cóż... nie zawsze wszystko idzie jak po maśle w jego zawodzie. A zwykle jest wręcz odwrotnie.

Wykorzystując zbierający się wokół ciała tłum, detektyw spokojnym krokiem ruszył w swoją stronę, wprost do mieszkania Augustusa. Dotarłszy tam, od razu zanurkował pod biurko i ze skrytki w blacie wygrzebał książkę i resztę rzeczy - prawdopodobnie o to chodziło złodziejowi, który narobił tyle bałaganu w salonie, ale nie był zbyt bystry, by zajrzeć pod biurko. Na szczęście.

Willbur pożyczył sobie niewielką, skórzaną teczkę na pasku, do której wrzucił książkę Spyaetsa i pozostałe materiały, po czym wyszedł z mieszkania, zamykając je dokładnie. Później będzie musiał dać znać pannie Felder, że zmarły wujek miał nieproszonego gościa.

Teraz jednak priorytety były inne. Na ulicy złapał taksówkę i poprosił o zawiezienie do Muzeum Brytyjskiego. Na miejscu miał nadzieję znaleźć kogoś, kto przetłumaczy mu te dziwne zapiski. W kościach czuł, że to może być jeden z kluczy do rozwiązania całej zagadki.