Strzały!
W tym konkretnym momencie i miejscu do którego zaprowadziła ich Lorelei, dla Hilly oznaczały one tylko jedno. Hobbitów! Oczywiście wiedziała, że wydarzenia których dotyczył zakład miały miejsce dawno temu. Ale przecież nikt z oddziału nie wrócił. A nie możliwym było by wszyscy zginęli. Musieli tu zostać! Osiąść! I ich potomkowie po dziś dzień tu żyją. Dzicy i nieokrzesani!

Nie oglądając się na Thyriego i draśniętą Lorelei, wykorzystała moment jaki strzelcy wykorzystali by założyć nowe strzały, a przyjaciele by się skryć i sama... zapadła się pod ziemię. Prawie dosłownie, zważywszy na zagłębienie za szerokim głazem jakie dla siebie znalazła. Nie czekała tu jednak. Z mocno bijącym sercem ruszyła w kierunku wysokiego drzewa. Oczami wyobraźni już go widziała. A może ją? Postrzępione ubrane, rozwichrzona czupryna pełna liści i pajęczyn. Podejrzliwość wypisana w brązowych oczach. Krępe mocne nogi przystosowane do przełajów przez ruiny. A za pasem, a jakżeby inaczej, pokaźna fajka z sękatego kosaćca... Dystans dzielący ją od dzikiego hobbita malał z każdą chwilą.

Stanąwszy u podnóża schodów osłoniętych murkiem miała już drzewo jak na widelcu. Strzelec stał za nim. Wytężyła wzrok... i spochmurniała. Hobbita to to w żadnym razie nie przypominało. Haczykowaty, kostropaty nos wystający ze świńskiej szarej gęby, należał do jakiegoś paskudnego podsiwiałego orka.
Ściągnąwszy powoli usta w gniewnie formujący się dzióbek, Hilly zdjęła z ramienia łuk, wymierzyła i strzeliła. Strzała zafurkotała i utknąwszy w orczych łachmanach, powaliła strzelca na ziemię. Hobbitka zmrużyła oczy.

- Głupi goblin...

I wtedy przypomniała sobie o Thyrim. O trafionej Lorelei. Zostawiła ich!
Wychyliła głowę by dojrzeć oboje, ale nie zdołała. Mogła tylko domyślać się, że znaleźli schronienie. Za to dojrzała drugiego goblina z krótkim metalowym łukiem, który właśnie posłał w jej kierunku strzałę. Ta stuknęła głucho o kamienie gdzieś za Oldbuckówną.

- Tylko tyle?! - zawołała prowokująco po czym sama zwolniła cięciwę.