Jasne. Gram z graczami, nie postaciami, a styl
retro zakłada, że BG to tylko narzędzie w rękach gracza, a nie jakaś osobna jednostka
Postacie powstają i giną, czasem śmierć też jest fajnym motywem na scenę czy ubarwienie opowieści... ale ludzie zostają i to jest ważne. Czemu gracz ma tracić przez fabułę frajdę z odkrywania i zabawy światem?
Cytat:
|
Also: these games aren’t simulations of what a dwarf raised in a particular society, and having a particular level of intelligence, would do when faced with certain challenges. Old-style play is about keeping your character alive and making him into a legend. The player’s skill is the character’s guardian angel – call it the character’s luck or intuition, or whatever makes sense to you, but don’t hold back on your skill as a player just because the character has a low intelligence. Role-playing is part of the game, but it’s not a suicide pact with your character.
|