corax

Belle zaś zawtórowała śmiechem Ambrose’owi pryskając drobinkami śliny przez dziurę w ozębieniu. Mrugnęła witającemu ich i zrobiła kokieteryjną minę, która dawniej rząd chłopa na kolana rzucała. Teraz jeno wywołała falę zmarszczek na jej obliczu.

Po tych zabiegach ponownie odczekała stosowną chwilę, chowając się nieco za współpasażerami i kierując ku więźniowi co się mianował Ragnarem. Kroku lekko wstrzymała, widząc zatrzymującego się przy nim krasnoluda, a gdy ten podyrdał ku karczmie, podtoczyła się dość żwawo ku klatce jeńca. Miała nabyty wstręt do zamkniętych pomieszczeń, a wystawianie na pręgierz opinii publicznej wywoływał u niej wysypkę. Drapiąc się po nosie, skorzystała z zamieszania jakie czynili ludzie Hansa i jej towarzysze. Majstrując wprawnie - i niemal po omacku bo uważnie rozglądała się po okolicy, zezując szczególnie na jej nowego wielbiciela - przy przerdzewiałej kłódce klatki, szepnęła chropawo
- Gęba na kłódkę i spierdalaj za ciemności.

Następnie zgarniając spódnice podyrdała za resztą, wyklinając w duchu szczurowatego chudzielca z wytrzeszczem.
- Oby Cię snotlingi wychędożyły, ty synu karła i kislevickiej niedźwiedzicy! – wymamrotała pod nosem ze złością i podkreśliła dyskretnym splunięciem, cementując tym samym klątwę. Dołożyła też litanię życzeń parchów, łuszczycy i niemożności chędożenia do końca jego dni. Wyliczała w duchu aż poczuła się ukontentowana dostateczną zapłata za kopnięcie kota.

Uwagę Belle zwrócił kolejno głos kobiecy. Bardzo ciekawa była jego właścicielki, bo brzmiała jak zacna białogłowa. Nim jednak weszła do środka gospody, Belle ruszyła by okoliczne budynki obejrzeć i sprawdzić czy aby dodatkowych żartownisiów nigdzie nie było ukrytych.