RIGÓ
Po wyjściu ze spotkania

Lało.

Rigó podążała ulicami Płocka, tym razem zakrywszy głowę kapturem. Wiedziała, że spływające po włosach i skórze krople deszczu nie mogły wszak wypłukać tej goryczy złości drażniącej gardło Tzimisce.

Tchórze! Oszczercy! Głupcy!

Obmywana lodem wiatru tej pogody powoli uspokajała się, wyciszała wzburzone myśli. Gdyby tylko głupcy wiedzieli, gdyby wiedzieli! Powinni docenić, iż kobieta opuściła ich nim fala wściekłości zalałaby jej zmysły. Wytrzymała dużo, była cierpliwa i spokojna. Ziemowit miał za nic jej gościnę, za nic opróżnienie na niego ostatniego zapasu Vitae. Zachował się jakby przyszedł do darmowej karczmy, gdzie można wypić, zlekceważyć gospodarza i opuścić miejsce bez słowa wdzięczności.

Radziła obu gościom zaproszenie Erebosa, możliwie Starszego, w ramach czystego pragmatyzmu, bo zrozumienia zawiłości dobrego wychowania nie spodziewała się po nich. Oni jednak odrzucili radę, jaka mogła w wypadku Starszego uratować im istnienia! Dla nich z jakiegoś powodu jej rada, jej sugestia była najwyraźniej nic nie warta.

Ta cała "sekcja" na martwym "Erebosie"? Jedna wielka bzdura. Nie było trzeba się trudzić, aby zobaczyć brak logiki i doświadczenia w ich... badaniach. Olena i Jan nie mieli żadnej wiedzy sądząc po ich słowach, a uważali się za ekspertów? Odrzucali wszelkie słowa Rigó ukazującej gdzie popełniają błąd w swych wnioskach, najwyraźniej uważając, że Tzimisce bredzi.

Ale dopiero ten chrzaniony suczy syn, co szoruje sobą posadzki kościołów przelał czarę poniżeń.

Rozsądek w głosach pozostałych nie znających podstaw nie-życia, a naga duma w jej własnym? On ją chciał doprowadzić do pionu jakby był jej Księciem, jakby posiadał autorytet! A do tego... Do tego...

Problemem nie były te słowa, jakie winny po niej spłynąć. Problemem było to, z czyich ust wyszły.

A Rigó miała dobrą pamięć.