lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Nefarius · 25-06-2017, 16:33

-Spokój? Nigdy nie zaznam spokoju…- spojrzał rozgniewanym wzrokiem na Venorę.
- Przepraszam, nie chciałam urazić - odparła prędko. - Czy zechcesz opowiedzieć nam o tym miejscu? Czym była ta twierdza, kim byłeś ty? - zapytała chcąc nieco udobruchać ducha, wykazując zainteresowanie.
-Ja… Ja nie pamiętam swego imienia… Byłem rycerzem… Byliśmy wielcy i waleczni… Trzęsienie ziemi… Zdradzieckie duergary… Wszystko legło w gruzach… Ja… Nie umarłem jak wojownik… Nigdy nie zaznam spokoju…- duch spojrzał na Venorę -Niewiasty… Wyprowadzałem je i tam… Kolumna… Kamienie… Nie zginąłem jak wojownik - pokręcił głową.
Paladynka zamyśliła się nad tym co powiedział. Duchy były dziwnymi bytami, jedne związane z miejscem z powodu wypadku, inne z powodu klątwy. Każdy był inny. Wspomnienie o niewiastach wywołało w Venorze nieprzyjemne wspomnienie ofiary jaką w jej śnie złożono... Temu czemuś. Hegemonowi? Pokręciła głową.
- Ratowałeś je, prawda? - odezwała się w końcu. - Może nie zginąłeś w walce, ale wciąż wykonywałeś obowiązki rycerza chcąc chronić bezbronnych. A to jest równie chwalebne co śmierć w boju.

-Jestem wojownikiem. Powinienem umrzeć jak wojownik… Mój hełm… Dolna kondygnacja… Kolumna… Jak mam na imię…- bełkotał bez ładu.
Venora spojrzała po towarzyszach. Było jej szkoda tej umęczonej duszy.
- Zejdę na dół i mu tego poszukam - powiedziała odwracając się na pięcie. - Wy zacznijcie już tu przeszukiwać.
Helmita skinął głową i szturchnął ręką Ricko. Venora zeszła po schodach, ocierając z skroni pot. Kobieta udała się do wskazanego przez ducha miejsca. Do środka prowadził jeden z korytarzy, które odnaleźli na zewnątrz, po odsunięciu głazu. To właśnie w tamtej części twierdzy miało znajdować się ciało ducha i jego hełm. Kurz unosił się z każdym pokonanym krokiem rycerki. Venora rozglądała się dookoła szukając powalonych kolumn. Odetchnęła z ulgą, gdy po zaledwie kilku chwilach poszukiwań, pod sporym kamieniem dostrzegła zmiażdżony, popękany i zardzewiały hełm. Venora miała nadzieję, że to właśnie o ten chodziło zjawie. Venora schyliła się i z niemałym wysiłkiem odsunęła głaz, łapiąc za hełm. Uśmiechnęła się blado pod nosem do samej siebie i wtedy usłyszała grube, gardłowe warczenie za plecami. Venora odwróciła się i ujrzała potężnego sowoniedźwiedzia, przyglądającego jej się dociekliwie.

~ O nie… ~ przeszło jej przez myśl, gdy patrzyła bestii prosto w ślepia. Czuła, że Albrecht będzie zły, że tylko na chwilę ją puszcza samą, a ta od razu znajduje sobie kłopoty. Postanowiła stanąć w bezruchu, mając nadzieję, że zwierze sobie pójdzie. Przynajmniej spotykając niedźwiedzia zawsze mowa była by nie uciekać ani nie atakować jeśli chce się, żeby po prostu przeszedł. Bestia wykorzystała zawahanie rycerki i zeskoczyła z potężnego kawałka skały na powalona kolumnę, a następnie na posadzkę. Stwór zbliżył się na odległość pięciu metrów, stanął na tylnych nogach i zawył przeraźliwie.
- Miałeś swoją szansę zrezygnować - mruknęła pod nosem i dobyła miecza. Gdy tylko zwierzę znalazło się w jej zasięgu paladynka natchnęła swe ostrze dodatkową energią i wyprowadziła cios. Potężne cięcie rozorało łapę bestii, która groźnie warknęła. Jego szponiasta łapa świsnęła tuż przed twarzą rycerki.
- Nie mam na ciebie czasu - syknęła Venora i nacierając bardziej na bestię, wyprowadziła kolejny atak. Ostrze Pożogi uderzyło w potwora, lecz nie przebiło jego twardej skóry monstrum. Bestia zaatakowała potężnymi łapskami, ale z kolei Venora zasłoniła się Bastionem Rycerza unikając poważniejszych ran. Gdy stwór się odsłonił rycerka natarła, ale sowoniedzwiedź wstał na nogi i uniknął cięcia miecza swej potencjalnej ofiary. Potwór zawył raz jeszcze i natarł całym ciałem na rycerkę potężnie w nią uderzając. Venora przewróciła się na bok, lecz równie szybko podniosła na nogi.
- Zaczynasz mi działać na nerwy... - fuknęła i ponownie zaatakowała biorąc porządny zamach mieczem. Krew trysnęła z szyi potwora. Choć rana wyglądała na poważną i obficie krwawiła, bestia nie rezygnowała, a wręcz ją to rozjuszyło. Silne i masywne łapsko znów uderzyło w Venorę. Rycerka zasłoniła się tarczą, lecz impet z jakim padł cios poczuła boleśnie w lewym ramieniu i boku.

~ Jak nic Albrecht mnie już nigdzie nie puści samej ~ przeszło jej przez myśl na własną nieporadność w szybkim uporaniu się ze zwierzem, gdy zacisnęła szczękę z bólu. Zebrała się zaraz w sobie, skupiając na swej broni by móc skuteczniej zadawać obrażenia. Ponowiła atak, tym razem wyprowadzając cios od boku. Z ostrza buchnęły płomienie a bydle upadło na bok z szeroko rozciętą bruzdą na brzuchu. Jego ciężkie dyszenie oznaczało dogorywanie, a Venora dobiła go dźgnięciem w szyję by zarazem oszczędzić cierpienia, oraz mieć pewność, że w akcie desperacji nie rzuci się na nią. Rycerka podniosła z ziemi zmiażdżony hełm i ruszyła obolała w kierunku schodów, a następnie na szczyt.
Albrecht i Ricko czekali na nią zniecierpliwieni przy schodach -[i]Znalazłaś?[i] spytał zaskoczony młodzieniec. Gdy Albrecht tylko dostrzegł, że kobieta wróciła chwiejnym krokiem, lekko przygarbiona od bólu, to od razu zorientował się, co jest na rzeczy.

-Co tym razem?...- spytał, ale po krótkiej chwili machnął ręką -A z resztą nie chcę wiedzieć…- uśmiechnął się do niej.
- Sowoniedźwiedź - mruknęła i tak w odpowiedzi paladynka.
Niedługo później duch starego wojownika pojawił się nieopodal trójki towarzyszy przyglądając się hełmowi, który przyniosła Venora.
-Tak… Tak… To mój, to mój. Pogrzeb go… Pogrzeb w ziemi a zaznam spokoju…- nalegała zjawa.
- Dobrze, pochowam, ale jeśli ty w zamian za to, nam pomożesz w tym czego szukamy - odparła stanowczo Venora. - Potrzebujemy klejnotu, bez niego nie uda nam się porozmawiać z gigantami, a bez tego ja będę miała mniejsze szanse uratować moich porwanych przez kultystów bratanków - dodała z determinacją w głosie.
-Hm… Skarby tej warowni od dawien dawna splądrowane. Tutaj nie znajdziecie nic cennego… odrzekł duch.
- To zostało przyniesione... Niedawno, nie należało do tutejszych skarbów, bo zostało skradzione gigantom - nie dawała za wygraną. - Może półorki się kręciły po tych ruinach? Może inne istoty zauważyłeś które tu chodziły?

25-06-2017, 16:33	#199
Nefarius Reputacja: 1	-Spokój? Nigdy nie zaznam spokoju…- spojrzał rozgniewanym wzrokiem na Venorę. - Przepraszam, nie chciałam urazić - odparła prędko. - Czy zechcesz opowiedzieć nam o tym miejscu? Czym była ta twierdza, kim byłeś ty? - zapytała chcąc nieco udobruchać ducha, wykazując zainteresowanie. -Ja… Ja nie pamiętam swego imienia… Byłem rycerzem… Byliśmy wielcy i waleczni… Trzęsienie ziemi… Zdradzieckie duergary… Wszystko legło w gruzach… Ja… Nie umarłem jak wojownik… Nigdy nie zaznam spokoju…- duch spojrzał na Venorę -Niewiasty… Wyprowadzałem je i tam… Kolumna… Kamienie… Nie zginąłem jak wojownik - pokręcił głową. Paladynka zamyśliła się nad tym co powiedział. Duchy były dziwnymi bytami, jedne związane z miejscem z powodu wypadku, inne z powodu klątwy. Każdy był inny. Wspomnienie o niewiastach wywołało w Venorze nieprzyjemne wspomnienie ofiary jaką w jej śnie złożono... Temu czemuś. Hegemonowi? Pokręciła głową. - Ratowałeś je, prawda? - odezwała się w końcu. - Może nie zginąłeś w walce, ale wciąż wykonywałeś obowiązki rycerza chcąc chronić bezbronnych. A to jest równie chwalebne co śmierć w boju. -Jestem wojownikiem. Powinienem umrzeć jak wojownik… Mój hełm… Dolna kondygnacja… Kolumna… Jak mam na imię…- bełkotał bez ładu. Venora spojrzała po towarzyszach. Było jej szkoda tej umęczonej duszy. - Zejdę na dół i mu tego poszukam - powiedziała odwracając się na pięcie. - Wy zacznijcie już tu przeszukiwać. Helmita skinął głową i szturchnął ręką Ricko. Venora zeszła po schodach, ocierając z skroni pot. Kobieta udała się do wskazanego przez ducha miejsca. Do środka prowadził jeden z korytarzy, które odnaleźli na zewnątrz, po odsunięciu głazu. To właśnie w tamtej części twierdzy miało znajdować się ciało ducha i jego hełm. Kurz unosił się z każdym pokonanym krokiem rycerki. Venora rozglądała się dookoła szukając powalonych kolumn. Odetchnęła z ulgą, gdy po zaledwie kilku chwilach poszukiwań, pod sporym kamieniem dostrzegła zmiażdżony, popękany i zardzewiały hełm. Venora miała nadzieję, że to właśnie o ten chodziło zjawie. Venora schyliła się i z niemałym wysiłkiem odsunęła głaz, łapiąc za hełm. Uśmiechnęła się blado pod nosem do samej siebie i wtedy usłyszała grube, gardłowe warczenie za plecami. Venora odwróciła się i ujrzała potężnego sowoniedźwiedzia, przyglądającego jej się dociekliwie. ~ O nie… ~ przeszło jej przez myśl, gdy patrzyła bestii prosto w ślepia. Czuła, że Albrecht będzie zły, że tylko na chwilę ją puszcza samą, a ta od razu znajduje sobie kłopoty. Postanowiła stanąć w bezruchu, mając nadzieję, że zwierze sobie pójdzie. Przynajmniej spotykając niedźwiedzia zawsze mowa była by nie uciekać ani nie atakować jeśli chce się, żeby po prostu przeszedł. Bestia wykorzystała zawahanie rycerki i zeskoczyła z potężnego kawałka skały na powalona kolumnę, a następnie na posadzkę. Stwór zbliżył się na odległość pięciu metrów, stanął na tylnych nogach i zawył przeraźliwie. - Miałeś swoją szansę zrezygnować - mruknęła pod nosem i dobyła miecza. Gdy tylko zwierzę znalazło się w jej zasięgu paladynka natchnęła swe ostrze dodatkową energią i wyprowadziła cios. Potężne cięcie rozorało łapę bestii, która groźnie warknęła. Jego szponiasta łapa świsnęła tuż przed twarzą rycerki. - Nie mam na ciebie czasu - syknęła Venora i nacierając bardziej na bestię, wyprowadziła kolejny atak. Ostrze Pożogi uderzyło w potwora, lecz nie przebiło jego twardej skóry monstrum. Bestia zaatakowała potężnymi łapskami, ale z kolei Venora zasłoniła się Bastionem Rycerza unikając poważniejszych ran. Gdy stwór się odsłonił rycerka natarła, ale sowoniedzwiedź wstał na nogi i uniknął cięcia miecza swej potencjalnej ofiary. Potwór zawył raz jeszcze i natarł całym ciałem na rycerkę potężnie w nią uderzając. Venora przewróciła się na bok, lecz równie szybko podniosła na nogi. - Zaczynasz mi działać na nerwy... - fuknęła i ponownie zaatakowała biorąc porządny zamach mieczem. Krew trysnęła z szyi potwora. Choć rana wyglądała na poważną i obficie krwawiła, bestia nie rezygnowała, a wręcz ją to rozjuszyło. Silne i masywne łapsko znów uderzyło w Venorę. Rycerka zasłoniła się tarczą, lecz impet z jakim padł cios poczuła boleśnie w lewym ramieniu i boku. ~ Jak nic Albrecht mnie już nigdzie nie puści samej ~ przeszło jej przez myśl na własną nieporadność w szybkim uporaniu się ze zwierzem, gdy zacisnęła szczękę z bólu. Zebrała się zaraz w sobie, skupiając na swej broni by móc skuteczniej zadawać obrażenia. Ponowiła atak, tym razem wyprowadzając cios od boku. Z ostrza buchnęły płomienie a bydle upadło na bok z szeroko rozciętą bruzdą na brzuchu. Jego ciężkie dyszenie oznaczało dogorywanie, a Venora dobiła go dźgnięciem w szyję by zarazem oszczędzić cierpienia, oraz mieć pewność, że w akcie desperacji nie rzuci się na nią. Rycerka podniosła z ziemi zmiażdżony hełm i ruszyła obolała w kierunku schodów, a następnie na szczyt. Albrecht i Ricko czekali na nią zniecierpliwieni przy schodach -[i]Znalazłaś?[i] spytał zaskoczony młodzieniec. Gdy Albrecht tylko dostrzegł, że kobieta wróciła chwiejnym krokiem, lekko przygarbiona od bólu, to od razu zorientował się, co jest na rzeczy. -Co tym razem?...- spytał, ale po krótkiej chwili machnął ręką -A z resztą nie chcę wiedzieć…- uśmiechnął się do niej. - Sowoniedźwiedź - mruknęła i tak w odpowiedzi paladynka. Niedługo później duch starego wojownika pojawił się nieopodal trójki towarzyszy przyglądając się hełmowi, który przyniosła Venora. -Tak… Tak… To mój, to mój. Pogrzeb go… Pogrzeb w ziemi a zaznam spokoju…- nalegała zjawa. - Dobrze, pochowam, ale jeśli ty w zamian za to, nam pomożesz w tym czego szukamy - odparła stanowczo Venora. - Potrzebujemy klejnotu, bez niego nie uda nam się porozmawiać z gigantami, a bez tego ja będę miała mniejsze szanse uratować moich porwanych przez kultystów bratanków - dodała z determinacją w głosie. -Hm… Skarby tej warowni od dawien dawna splądrowane. Tutaj nie znajdziecie nic cennego… odrzekł duch. - To zostało przyniesione... Niedawno, nie należało do tutejszych skarbów, bo zostało skradzione gigantom - nie dawała za wygraną. - Może półorki się kręciły po tych ruinach? Może inne istoty zauważyłeś które tu chodziły? __________________ A na sektorach, śląski koran, spora sfora fanów śląskiej dumy, znów wszyscy na Ruch katować głosowe struny!