- Wkrótce zobaczymy - odparła Sena, przyglądając się drobnej postaci, która czekała aż przybiją do brzegu. I faktycznie, wkrótce kwestia tego czy Wiedźma przetrwa lądowanie na suchym lądzie została rozwiązana. Gdy tylko znaleźli się na tyle blisko, że wszyscy znajdujący się w sieci, a także ci którzy ją holowali byli w stanie postawić swe stopy na piaszczystym dnie morza, zarówno Sena jak i jej marynarze napotkali przezroczystą ścianę, której żadne z nich nie było w stanie przekroczyć. Każda próba wiązała się z bolesnym odepchnięciem, tak jakby kraina nie chciała mieć z nimi nic wspólnego, jakby za wszelką cenę pragnęła obronić się przed ich obecnością na jej ziemi.
Pozostali, ci którzy w skład załogi nie wchodzili, a jedynie gośćmi na statku byli, podobnego problemu nie mieli i bez przeszkód mogli dołączyć do anielicy i odzianej na biało istoty. Istota ta, jak się okazało gdy zdjęła ze swej głowy kaptur, była elfką. Drobna, o dziecięcym wyglądzie, uśmiechała się przyjaźnie do wszystkich, chociaż nie dało się ukryć, że największą radością wita pojawienie się Litwora. Jej radość zmalała jednak widocznie, gdy zwróciła się do Seny.
- Twoja klątwa, Odwieczna, nie została zniesiona. Jej oddziaływanie jest jednak słabsze w tej krainie więc powinno ci się udać przełamać zaporę, by tego dokonać będziesz jednak musiała użyć większych pokładów swej mocy. Pokładów zakazanych - dodała z wyraźnym smutkiem.
- Tego zaś nie uczynię, Kluczniczko, o ile nie będzie to konieczne - odpowiedziała jej Wiedźma, z podobnym smutkiem, który i w jej głosie dało się posłyszeć. - Wezwijcie mnie, jednak dopiero gdy innego wyjścia nie będzie. Mam jednak nadzieję, że tego nie uczynicie. Do czasu naszego kolejnego spotkania spróbuję odtworzyć swe ciało. Powodzenia - zakończyła, wyraźnie unikając “żegnaj”, które jednak zawisło w przestrzeni która ich dzieliła.

Po pożegnaniu ruszyli dalej, w głąb Margh, prowadzeni przez elfie dziecię, które okazało się być kapłanką samej Margh, patronki tej przeklętej krainy, w której wylądowali. Ahri, takim bowiem imieniem przedstawiła się towarzyszom Aigama, doprowadziła ich do niewielkiego obozu rozbitego nad niewielkim jeziorem. Droga minęła im w ciszy i w stanie stałej gotowości. Przeklęta kraina nie była miejscem bezpiecznym, nawet w spokojnych czasach, a obecne najwyraźniej do spokojnych nie należały. Każde mijane drzewo i krzew zdawały się kryć w sobie zagrożenie. Aura lasu, do którego wkroczyli po opuszczeniu plaży, była mroczniejsza niż wszystko z czym Origa kiedykolwiek miała do czynienia. Zdawało się nawet, że w porównaniu z tym lasem, Vole Kes było idealnym miejscem na piknik. Nawet Litwor, który wszak zdążył nieco poznać Margh, czuł że wiele się zmieniło od jego ostatniego pobytu w tym miejscu. Zmiany zaś zdecydowanie nie wyszły krainie na dobre. Jego czuły nos czuł w tym miejscu coś, czego wcześniej brakowało. Czuł magię. Ciężką, oślizgłą magię, która wręcz na siłę próbowała wedrzeć się do jego duszy, skazić ją, splugawić. Wrażenie było silne, niemal obezwładniające i tak nieprzyjemne, że gdy w końcu wyszli na ów skrawek otwartej przestrzeni otaczającej jezioro z trzech stron, uświadomił sobie że od dłuższej chwili wstrzymywał powietrze. Ulga była widoczna nie tylko na jego twarzy, każdy bowiem w jakiś sposób jej doznał. Całkiem jakby do tej pory tonęli i dopiero teraz udało im się wystawić głowy ponad taflę wody.
W pewnej odległości od drzew stały dwa, małe namioty obok których pasł się siwy wierzchowiec, który na ich powitanie uniósł łeb i zarżał cichutko. Na małym skrawku ziemi, który dzielił namioty od jeziora, przygotowano drewno na ogień i wytoczono koło z kamieni, wyraźnie mające ów ogień ugościć. Nieco z boku leżały juki, których ilość wskazywała nie tylko na większą ilość koni, ale i obozowiczów. Względnie na to, że pobyt w tym miejscu trwać miał czas dłuższy niż jedna czy dwie noce.
- Przenocujemy i za dnia ruszymy dalej - poinformowała ich Ahri, po czym dodała pytanie. - Czy ten ptak należy do was?
Ptakiem oczywiście była Lif, która zataczając koła w powietrzu, wcale nie sprawiała wrażenia chętnej do tego by wylądować i dołączyć do pozostałych.

Kaz przybyła akurat na kolację, gdy reszta namiotów w liczbie trzech, została rozbita i na dobrą sprawę wszystkie prace obozowe wykonane. Czy było to przez nią zaplanowane czy nie, tego nie dało się ocenić. Nie przybyła jednak z pustymi rękami udało się jej bowiem odnaleźć rzeczy Litwora, chociaż tylko te, które ten miał spakowane w plecaku. Niestety, broni wśród nich nie było, był jednak Kare-Nus i był płaszcz cieni. Także plecak księżniczki udało się odzyskać, chociaż nie było w nim ani pięknych sukien ani klejnotów. Były za to ubrania na zmianę, co prawda obecnie ociekające morską wodą, ale lepsze to niż ich kompletny brak.
- Odnalazły się też szczątki statku, chociaż rozsiane chyba po całym morzu - poinformowała upadła, przysiadając się do ogniska i bezczelnie korzystając z pracy cudzych rąk.