166 pięter w górę...
V straciła rachubę gdzieś koło 50-tego. Później najważniejszym było już tylko zachowanie dechu, oraz powstrzymanie się przed puszczeniem pawia we własny hełm. To była katorga, istna masakra, i to w dosłownym stopniu tego znaczenia. Krok po kroku, stopień za stopniem, piętro za piętrem.
Gdzieś koło 20 miała ochotę sobie żygnąć, jednak wystarczyło jedno spojrzenie na pozostałą dwójkę, by jakoś się wziąść w garść.
-
No co jest cipki... idziemy dalej! - Wysiliła się na uśmiech, sama bliska zemdlenia.
~
Truposzczak.
Pieprzony truposzczak, pośrodku pieprzonego korytarza.
Akurat.
Violet chwyciła mocniej karabin, odbezpieczając go. Zbyt dużo durnych filmów się już naoglądała, i zbyt długo wypruwała sobie flaki, by dać się tak łatwo podejść.
-
Zachodzimy go bokami... - Mruknęła w komunikator.
Krok po kroku, z bronią gotową do strzału, ostrożnie zaczęła zbliżać się do niby trupa.
-
Hej Ty, żyjesz? Ty, oezwij się, co tu się dzieje?! - Obchodziła go sporym łukiem, z bronią wycelowaną w jego łepetynę.