Enki spojrzała na leżące na stole przedmioty z mieszaniną trwogi i zdziwienia. Dużo pieniędzy za takie coś? Nic tu nie było ani przydatne, ani nawet ładne - nawet nóż miał dziwny, toporny kształt, raczej przeszkadzający w używaniu. Ludzie z miast naprawdę byli dziwni, skoro gotowi byli płacić za taki szmelc. Ale przecież te rzeczy nie należały nawet do nich...

- Nasza żywych się nie boi. - oświadczyła buńczucznie na pytanie Cedmona o tatuaże - Ale zmarli być groźni bardzo, bardzo. - wskazała ostrożnie palcem na leżący na stole łup - Duchy być złe, gniewne, jak człowiek ma ich rzeczy. One przynosić zły los, chorobę. - pokręciła głową - Nasza lepiej oddać to szybko, inaczej zemsta przodków pewna!