- Jak to niewiele osób? To ktoś jeszcze wie, że obok naszej wioski zapadła się ziemia i jest ta dziura? - zdezorientowany Mirko patrzył to na jedno, to na drugie, nie mając pojęcia co zrobić i powiedzieć. Sugestia Girlaen sprawiła, że aż zamrugał oczami i opuścił niżej swoją łopatę.
- Ja mam kopać? A potem zabierzecie mi wszystko, tak?! - oburzył się, choć z drugiej strony ciągle wydawał się niezbyt bojowy. Przeszedł mu za to szok i nawet schylił się, aby podnieść swoją fajkę.
Dopiero jak wkroczyła Luna, sięgając po starożytny wolumin, otworzył szeroko usta. Kiedy zaś zaczęła czytać widniejące na magicznym pergaminie znaki, skulił się, zakrywając rękami głowę. Szpadel brzęknął o ziemię, fajki nie puścił. Sama wyrocznia natomiast poniewczasie zorientowała się, że wie dokładnie jakie zaklęcie właśnie wypowiada. Nie dało się już tego zatrzymać. Strona zawierała czar magicznych pocisków, które domagały się uwolnienia, grożąc eksplozją prosto w twarz niziołki. Co więcej, potrzebny był do tego żywy cel.
Mina ciągle oszołomionego Yetara, który gapił się na Lunę z szeroko otwartymi oczami doskonale obrazowała tę sytuację.