- Przestań się mazać – Tarja zakomenderowała w stronę kobolda, wskazując go palcem. - Co jest z tym miejscem? Zdaje się, że jedyne, co jest na tych ścianach, to napisy.

Przez chwilę żałowała, że nie skorzystała ze swojej szansy nauczenia się fantastycznych języków, które znał jej dawny mistrz (kiedy żył), jednak zmitygowała się w swoich rozmyślaniach szybko. Nie było sensu na takie myśli tutaj, w podziemiach.

- Cokolwiek to jest, o co płaczesz – podjęła ponownie – nie jest tego warte. Choć domyślam się. Cokolwiek miałeś w tej swojej klatce, uciekło i dlatego płaczesz. Prawda to?