Jeśli ktoś uciekał, to znaczy że miał przed czym... a skoro to oni byli tym "czymś", to znaczy, że wiejący właśnie ulicą człowiek mógł im coś powiedzieć. Albo był potencjalnym źródłem kłopotów. Tak czy inaczej, należało go zatrzymać... najlepiej żywego, ale to akurat Enki potraktowała jako opcję, a nie wymóg.

Ulica na szczęście nie była zbyt tłoczna, więc było sporo możliwości działania. Łuk co prawda wygodnie i bezpiecznie spoczywał na plecach łowczyni, ale doświadczona niezliczonymi polowaniami kobieta miała też inne niespodzianki w zanadrzu...

Szarpnęła zwisający u jej pasa pęk sznurków i zakręciła nad głową, celując w nogi uciekiniera. Bolas był prostą i nie robiącą wiele krzywdy bronią, ale we wprawnych rękach idealnie nadawał się do sytuacji takiej jak ta - czyli zatrzymania pędzącej zwierzyny. Czy to czworo, czy dwu nogiej...

A zanim broń i brytan dopadły pechowego uciekiniera, powietrze rozdarł jeszcze gardłowy krzyk Enki:

- ZŁODZIEJ!!!! ŁAP!!! BIJ!!! - jakby ktokolwiek z przechodniów zainteresował się powodem tego całego tumultu.