SWAT

Huk wystrzału, rozrywający ból w nodze, upadek. Poleciał przed siebie, gdzieś nieco dalej poleciała nieprzytomna Dogma. Zamurowało go - jak nieprzytomna osoba mogła sięgnąć po broń i oddać strzał? To musiało być powietrze, to musiało być związane z "Ichorem". Przynajmniej wiedział z czym walczy, z jakim typem omamów, będzie mu się łatwiej od nich odpędzać...

- Uciekaj sama, tylko ty masz szczelny kombinezon. - jego reakcja na słowa kapralki była automatyczna. - Uciekaj z tej przeklętej arki i pilnuj kombinezonu, to musi być coś w powietrzu. - nie wyjawił jej że też ma omamy, z resztą nie zapowiadało się na to że długo pożyje.

Chciał sobie zrobić opatrunek i biec, ale... Odgłosy w korytarzu. I sumienie. Nie był cyborgiem bez uczuć, a osiągając swój stopień zawsze starał się myśleć o podwładnych. Dlatego wcześniej starał się ratować Dogmę, a teraz uciekać Li Wong.

Wiedział też że od razu się nie wykrwawi. Rana ominęła tętnicę, więc miał trochę czasu. Wymierzył w korytarz, teraz był o wiele lepiej przygotowany - nie był zaskoczony jak ostatnio atakiem. Mierzył spokojnie, metodycznie mniej więcej w miejsce, w którym spodziewał się tych "ludzkich" oczu. I w między nie miał zamiar oddać strzał. Nie miał zamiaru się śpieszyć, a z leżącej pozycji całkowicie wyeliminowywał drgania rąk. Rzucił kątem oka w kierunku Li Wong.
- Jeszcze tu jesteś? Uciekaj, zostaw drzwi otwarte. Jak los da spotkamy się przy naszej łajbie. - ale potem całe skupienie oddał broni i jej celownikowi, oraz zbliżającemu się coraz jakby szybciej celowi.

 

__________________
Po prostu być, iść tam gdzie masz iść.
Po prostu być, urzeczywistniać sny.
Po prostu być, żyć tak jak chcesz żyć.
Po prostu być, po prostu być.