malahaj

Yuri nie był raczej przyzwyczajony do latania, ale musiał przyznać, że w tej konfiguracji było to całkiem przyjemne. Ot rączy rumak, piękna kobieta, rozwiane włosy, ciepło... No, to akurat nie, bo zbroja Asgardki był zimna, jak na stal przystało a i piździło na górze, że łeb chciało urwać. Mimo to Rosjanin doceniał uroki przejażdżki i faktycznie żal było wysiadać. Cóż zrobić, jak robota czekała. Sami się przecież nie zmasakrują.

Z latającego dzika zeskoczył człowiek, na ziemi zameldowała się już pół ludzka pół niedźwiedzia hybryda. Do tego rozjuszona, rycząca i generalnie rządna krwi. Pech chciał, że akurat w tym zadaniu mógł liczyć tylko na swoją. Tym niemniej trzymał klasę, lądując elegancko, na ugiętych kolanach, zupełnie jakby robił to na co dzień i w dodatku był w tym mistrzem świata. A przynajmniej tak mu się zdawało...

- Proszę Państwa podajemy oceny za skok. Sędzia z Finlandii 19, sędzia z Francji 19, sędzia z Rosji 20, sędzia z Polski 20, sędzia z USA... No nie wierze! 17 dał! Czy On jest ślepy!? Jak to skomentujesz Piotrek?
- No cóż, skok był tak długi, że lądowanie było nieco poniżej stanowisk sędziowskich, więc trzeba było się wychylić, aby je dobrze zobaczyć. A że Pan z USA żadnych Mc Donaldów w życiu nie omijał, to mu mogło być trochę trudno hehehehehehe!

Niedźwiedź ryknął i ruszył szarżą na pierwszego wroga. Pomagał sobie wszystkim kończynami, chcąc doskoczyć do niego jak najszybciej i rozerwać na strzępy. Potem miał zamiar wykorzystać, to co z niego zostanie, jako tarcze lub jeśli się dało, jako pocisk w ataku na kolejnego, najbliższego przeciwnika. To znaczy, w jego głowie nie zrodził się taki plan, szczegółowo rozrysowany, rozłożony na etapy i wykalkulowany w oparciu o analizę dostępnych informacji, zgodnie z zasadami taktyki i procedurami utylizacji odpadów elektronicznych. Tam była w zasadzie tylko gorejąca żądza mordu i zniszczenia. Po prostu zawsze tak robił.