Mira

Japonia, Tokyo, poniedziałek, wieczór

Czy ktoś kiedyś spodziewał się, że może zostać otruty na posterunku policji? To mogło się zdarzyć w entej odsłonie Szybkich i Wściekłych, ale żeby w normalnym życiu?

Odstawiwszy kubek z kawą, Haruka poczuła jak kręci jej się w głowie. Otruli ją? A może to jakaś tabletka gwałtu i teraz wejdzie tu stado niewyżytych samców, którzy wezmą ją na wszelkie możliwe sposoby, co zostanie uwiecznione w formie jakiegoś ekstremalnego pornola dla zwyrodnialców?
Z tymi myślami w głowie odpłynęła.

Zagłębiony w swoich rozmyślaniach Lindsay nawet nie zauważył jak drzwi do pokoju przesłuchań otworzyły się. Podniósł głowę dopiero, gdy do środka weszło dwóch byczków – białas i murzyn, niosąc pomiędzy sobą nieprzytomnego dzieciaka z wielkim opatrunkiem na nosie, jakby ten dopiero został złamany. Mężczyźni bez słowa położyli młodego Japończyka na podłodze, a ten zaczął coś jęczeć i kręcić się, jakby się budził.

Dzieciak obrócił się na bok, twarzą do Alice’a i otworzył powoli oczy. Jednak to nie one przykuły wzrok Szkota, lecz specyficzne piętno na jego dłoni. Te same zajęcze uszka.


Drzwi do pokoju otworzyły się, budząc ich oboje. W nich stanął niewysoki Japończyk w grubych okularach, ubrany w mundur policjanta.
- Panie Sonoroki, proszę ze mną. – powiedział, a gdy Shunsuke obronnym gestem objął Chisako i nie wykonał żadnego ruchu, mężczyzna oświadczył jakby ze zniecierpliwieniem.
- Pani Ayame jest wolna. Wycofamy wszelkie zarzuty, jeżeli pan będzie z nami współpracować. Proszę więc za mną.

Czy mówił prawdę? Po chwili za jego plecami pojawił się prawnik Chisako, a zatem chyba faktycznie mieli ją uwolnić.
Sonoroki pożegnał się z kobietą, która znów miała łzy w oczach, po czym ruszył za niewysokim nawet jak na standardy japońskie człowieczkiem.

Chwilę szli plątaniną podobnych sobie korytarzy, po czym mężczyzna przeszedł jedne okratowane drzwi i otworzył kolejne, pełne i wzmocnione – tożsamo podobne do tych, za którymi mieścił się pokój przesłuchań.


- Proszę do środka. Ktoś pana oczekuje.

Shunsuke awahał się, może nawet rozważał ucieczkę, lecz za nim pojawiło się dwóch postawnych mężczyzn o europejskich rysach twarzy, odcinając drogę powrotną. Cóż więc było zrobić?

Japończyk wszedł do kolejnego pokoju przesłuchań. Tym razem jednak nie był tu sam.

Pod ścianą, gdzie mieściło się weneckie lustro siedziała skulona Japonka o długich, kruczoczarnych włosach. Dopiero po chwili Shunsuke ją rozpoznał. To była ta kelnerka z kawiarni. Miyako.


Akutagawa siedział strapiony i pogrąży we własnych rozmyślaniach. Ta sytuacja była dziwna, rodem z jakiegoś eksperymentalnego kina. Czy wpadłby w tę sytuację, gdyby w ogólne nie spotkał się z tamtym rysownikiem? Jak go namierzyli?

Wtem potok pytań bez odpowiedzi przerwało szczęknięcie zamka. Do pokoju weszło dwóch całkiem nieźle zbudowanych Azjatów, niosąc między sobą kobietę ze spuszczoną głową. Była nieprzytomna, a gęste włosy utrudniały zobaczenie jej twarzy. Po tatuażach jednak Saito rozpoznał Harukę.

Mężczyźni położyli dziewczynę na ziemi i rzucili czymś w stronę długowłosego. Gdy przedmiot upadł obok, zobaczył, ze jest to wąska tubka niewiele większa od tych, w jakich podaje się cukier w niektórych kawiarniach.


- Wsyp jej do ust, to się obudzi. – powiedział beznamiętnie jeden z Azjatów w garniturach, po czym obaj wyszli, zostawiając Saito z nieprzytomną Haruką.

 

__________________
Konto zawieszone.