Cóż. O mojej postaci za dużo mówić się nie da.
Eva spędziła całe swoje życie w Nowym Yorku, wychowując się w religijnej rodzinie. Nigdy nie była jakąś wyjątkową osobą, chociaż z całych sił starała się taką być. W szkole, mimo intensywnej nauki, dostawała jedynie “w miarę dobre oceny”. Trenowała intensywnie, jednak nigdy nie została gwiazdą żadnego sportu.
Każdego wieczora spędzała kilka chwil na modlitwie do Jehowy o siłę, aby to w końcu zmienić. W jej wyobrażeniach zawsze były to raczej powoli rodzące się w bólach sukcesy, a jednak zamierzenia Boga pewnego dnia okazały się inne. Nawiedził On Evę we śnie, wyjawiając jej swoje plany wobec niej. Dziewczyna posiądzie moce, o jakich marzyła za dziecięcia, a dziewczyna w zamian za to będzie musiała w miarę możliwości walczyć z dziełami Szatana ilekroć się na nie natknie. Miało to być nagrodą za czystość jej serca
Dziewczyna, mimo niepewności czy to naprawdę Bóg dał jej jej moce, była dumna ze swej nowej roli. Co prawda nie umiała sprzeciwić się największym potęgą świata zła, jednak pozbywanie się ordynarnych kieszonkowców i im podobnych nie przysparzało jej większych trudności.
Nigdy nie wymyśliła sobie pseudonimu, posługując się swym prawdziwym imieniem, chociaż jako superbohaterka nigdy nie ujawniła swego nazwiska. Nie nosi też maski, zasłania jedynie chustą dolną połowę twarzy.
- Potrafi krystalizować dźwięki i manipulować nimi.
- Oczywiście im dźwięk głośniejszy, tym gęstsze są stworzone kryształy, więc są z reguły efektywniejsze, ale i ciężej nad nimi panować.
- Nie umie tworzyć z nich skomplikowanych kształtów.
- Aby te mogły zrobić komuś realną krzywdę,
- potrzeba głośniejszego dźwięku. Na przykład klaksonu samochodowego.
- Uderzenie nimi można poczuć już od takiej, powiedzmy, zwykłej rozmowy.
- A kontrola z kryształów z czegoś naprawdę głośnego, jak na przykład startu rakiety kosmicznej, odpada. Są za ciężkie.
- Kryształy są dość kruche, więc po zderzeniu z kimś lub czymś rozpadają się i stają się bezużyteczne.