Tankred spróbował wyczuć moment i gdy tylko stracił równowagę koślawo skoczył z wyprostowanymi rękoma ku zaskoczonemu Gustawowi. Ten, w pierwszej chwili nie poznawszy się na zamiarach starej hieny złapał go i podtrzymał, chroniąc przed upadkiem w ciemną toń. Najemnik nie mógł się jednak dłużej łudzić, gdy dłonie
Tankreda powędrowały ku jego szyi.
- Ty pojebie! - wyrwało się napastowanemu z gardła. Gdy po chwili wysiłku wyplątał się z uścisku i z pomocą Iriny związał hienę, niczym boczek do wędzenia, sapał zarówno z braku tchu jak i stresu.
- Mam dość. To na nic. Wracamy do tej wsi - zakomenderował.
We wsi ustąpił tumult. Zgromadzeni wieśniacy ruszyli do rannych i zmarłych bliskich zaraz po tym jak łucznicy pozbawili życia trzech ostatnich zwierzoludzi grasujących po wsi. Między zabudowania zdążyli natomiast powrócić zbiegli z pola bitwy: sołtys z synem, jeden rybak oraz dwaj milicjanci - Chudy Pioter i Rudy Arni.
Wieś i jej mieszkańcy zostali ocaleni przed napastnikami. Ludność jednak zdawała się tego nie zauważać, całą uwagę poświęcając zmarłym oraz bałaganowi, jakiego narobili zwierzoludzie. Pojedyncze osoby deklarowały otwarcie przeprowadzkę do miasta.
Wasyl odnalazł się z
Adelmusem i
Frederickiem wśród gawiedzi. Dołączył do nich także sołtys i odezwał się do wojownika.
- Nie mam nic na swoją obronę, zostawiłem cię samego. Mam u ciebie dług.
Nie było im dane usłyszeć z czym jeszcze przyszedł rosły władyka, gdyż podeszli do nich Gustaw z Iriną i bezceremonialnie rzucili związanego
Tankreda pod nogi
Wasyla.
- Ten pies chciał mnie zabić - oświadczył najemnik.
- Rzucił się na mnie na łódce i próbował wypchnąć za burtę.
Na te słowa odezwał się sołtys.
- Mogę wydać szybki wyrok w tej sprawie, ale to chyba twój człowiek? Mam się tym zająć? - Zapytał kapitana.
Tymczasem
Leonard błądził pomiędzy ludźmi. Bezmyślnie patrząc w dal znosił drobne poszturchiwania. Gdy spojrzał w dół zauważył, że zgubił swoją sakiewkę.