Albrecht zaczął rozdawać karty. Niebrzydkie zresztą były, według wzoru bretońskiego i równo wycięte. Nawet kolory jakby dobrze się trzymały.

Nie miał wielkiej ochoty na karty, prawdę powiedziawszy, bo więcej uwagi poświęcał przywołanej na kolana dziewce. Nieznajomi, szczerze by to rzec, pokrzyżowali mu plany. Pociągnął z kufla.

- Albrecht Schutz, przystojniejszy brat tego tutaj zbója - uśmiechnął się do Josefa i pchnął w kierunku nowoprzybyłych swój naparstek. - A zagramy w Miecz i Smoka, podług nulneńskich reguł. Wszyscy znają? Doskonale, foskonale. Nikt nie chce przecież nijakich utarczek o zasady.

Zaczął rozdawać zainteresowanym karty. Sam więcej pić niż piwo i kolejka tego ichniego kislevskiego dziwa nie chciał. O wysokie stawki też grać nie zamierzał. Prawdę powiedziawszy najwięcej uwagi postanowił poświęcić dziewce służebnej.

Nagle jakaś zapadka w głowie mu się przestawiła.
- Brunner? - zatrzymał wyciągniętą rękę z kartą w połowie drogi. - Nie słyszałem ci ja gdzieś tego nazwiska? -
Starał się zabrzmieć niefrasobliwie - w tym był akurat dobry - ale w głębi duszy bardzo liczył na zbieg okoliczności. W Imperium jest od groma Brunnerów, czyż nie?