ylee nie zdążyła nawet doczytać czwartej linijki tekstu, gdy usłyszała dochodzący z dołu tępy strzał, a po chwili przeraźliwy wrzask Althei. Mogło to oznaczać tylko jedno: dyniogłowy ją dopadł. Błądząc myślami, spróbowała skupić się na zaklęciu odesłania, które zaznaczyła jej babka, jednak zupełnie nie potrafiła się skoncentrować. Ta cała sytuacja wybiła ją z równowagi, ale kogo by nie wybiła?

Była w połowie inkantacji, gdy drzwi do jej sypialni otworzyły się gwałtownie i w środku znalazł się Dyniogłowy. Z ostrza, które dzierżył w prawej dłoni na dywan kapała krew. Carpenter zamarła na chwilę, czując tysiące igiełek wbijających się jej wzdłuż kręgosłupa.
- Rylee, moja droga Rylee... - mruknął stwór, robiąc wolny krok w przód. - Nie ma sensu się opierać... próbować czegokolwiek... mówiłem ci, że będziesz moja. Gdybyś mi się oddała od razu, być może twoi przyjaciele wciąż by żyli...

Kobieta spojrzała na niego znad księgi.
- Kim ty jesteś! Czego ode mnie chcesz?!
- Och, to zupełnie proste, droga Rylee. - Syknął Dyniogłowy. - Widzisz, lata temu, gdy twoja babka była młoda i praktykowała czarną magię, zawezwała mnie, by osiągnąć swój mały, człowieczy, hedonistyczny cel. Chciała być z mężczyzną, którego kochała, choć on był zbyt słaby, by odejść od swojej żony. Spełniłem więc zachciankę Janice, w zamian ona zaoferowała mi ciebie, a raczej twoją duszę. - Utkane ostrymi zębiskami usta stwora wykrzywiły się w ponurym uśmiechu. - Dlatego tutaj jestem, by zabrać to, co mi się należy w związku z umową. Podziękujesz swojej babce, gdy się już z nią spotkasz...

Dyniogłowy ruszył w jej stronę spokojnym krokiem.